ΠΑ.Σ.Ε. Vodafone: Ζητούμενο και καθήκον όλων μας η καθολική συμμετοχή στην πανελλαδική απεργία την Πέμπτη 10/6
Ζητούμενο και καθήκον όλων μας η καθολική συμμετοχή στην πανελλαδική απεργία την Πέμπτη 10/6
Πλατεία Κλαυθμώνος 11.00πμ
–
Απέναντι στις «μεταθέσεις» αποσπασματικών κινητοποιήσεων υπάρχει ανάγκη για έκφραση συνολικής και καθολικής αντίθεσης ενάντια στα μεσαιωνικά νομοσχέδια της κυβέρνησης.
Η μετάθεση της απεργίας από τις ηγεσίες του ΕΚΑ, ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ από τις 3/6 στις 10/6 δεν θεωρούμε πως βοηθά την αντίσταση στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης.
Υπενθυμίζουμε πως η απόφαση για απεργία στις 3/6 λήφθηκε από την ΑΔΕΔΥ στο Γενικό της Συμβούλιο στις 19/5. Ακολούθησε απόφαση στις 28/5 και από το Εργατικοϋπαλληλικό Κέντρο Αθήνας. Κατόπιν άρχισαν να ακολουθούν ανακοινώσεις συμμετοχής από διάφορα πρωτοβάθμια σωματεία και ομοσπονδίες.
Την ίδια στιγμή η ηγεσία της ΓΣΕΕ αγνόησε την πρόταση της ΑΔΕΔΥ για συντονισμένη δράση στις 3/6 για κοινή απεργία δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Ωστόσο, βλέποντας από τη δυναμική των αποφάσεων των σωματείων πως η απεργία στις 3/6 ήταν ήδη γεγονός και θέλοντας να αποφύγει την απομόνωσή της -όπως είχε γίνει στις αρχές Μάη όταν προσπάθησε ουσιαστικά να ακυρώσει την απεργία της Πρωτομαγιάς κηρύσσοντάς την στις 4/5- τελικά προκήρυξε απεργία στις 10/6 αντί στις 3 Ιούνη.
Είναι σίγουρο ότι η σημερινή γραφειοκρατική ηγεσία της ΓΣΕΕ δεν ήθελε την προκήρυξη απεργίας για το νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Κι ακόμη πιο σίγουρο είναι πως ούτε κόπτεται για την επιτυχία της ακόμη και τώρα που την προκήρυξε. Εκείνο που ήθελε, και το πέτυχε, μετά το φιάσκο της απεργίας στις 4 Μάη, ήταν να επανέλθει ως ο βασικός ρυθμιστής της πανεργατικής απεργίας.
Δυστυχώς, «χείρα βοηθείας» δόθηκε από τις δυνάμεις του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού της ΑΔΕΔΥ και του ΠΑΜΕ, που τελικά νομιμοποίησαν την απεργοσπαστική και διασπαστική τακτική της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. Αντί να επιμείνουν στις 3/6 για απεργία και αποτιμώντας το αποτέλεσμα να προχωρήσουμε όλοι μαζί σε νέες κινητοποιήσεις έως την κατάθεση του νομοσχεδίου, ακολουθούν την λογική της μίας απεργίας και της συνεχούς «καταγγελιολογίας» προς άγρα ψήφων.
Απέναντι σε αυτό το αλαλούμ η κυβέρνηση Μητσοτάκη απαντά ακόμη πιο επιθετικά:
Προχώρησε άμεσα στην κατάθεση του νομοσχεδίου το απόγευμα της Παρασκευής 4/6 και καθορίζει την ψήφιση έως τις 18/6 ενός νομοσχεδίου που κατεδαφίζει κάθε δυνατότητα αντίστασης των εργαζομένων απέναντι στην ασυδοσία των εργοδοτών. Επιπλέον το εμπλούτισε και με νέες αντεργατικές διατάξεις σε σχέση με το αρχικό προσχέδιο που είχε δοθεί για διαβούλευση.
Προφανώς ένα πρωτοβάθμιο σωματείο όπως είναι το δικό μας, το οποίο παραμένει ακηδεμόνευτο από κομματικές ηγεσίες, δεν μπορεί να καθορίσει τη στρατηγική του συνδικαλιστικού κινήματος. Στο βαθμό που μας αναλογεί όμως θέλουμε να συμβάλλουμε για να μην γίνουμε η πρώτη γενιά εργαζομένων χωρίς δικαιώματα μετά την μεταπολίτευση.
Θέλουμε να συμβάλλουμε σε ένα ενωτικό, αγωνιστικό μέτωπο που θα δώσει τη μάχη με τα εργατικά συμφέροντα προμετωπίδα και όχι τους εκλογικούς τακτικισμούς των συνδικαλιστικών και κομματικών ηγεσιών.
Σε αυτά τα πλαίσια καλούμε όλους τους συναδέλφους να στηρίξουν την απεργία στις 10/6 και να δοθεί ένα δυνατό μήνυμα από όλους τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα πως δεν είναι αποδεκτές οι αντεργατικές ρυθμίσεις Χατζηδάκη και απαιτείται συνέχεια των κινητοποιήσεων έως την τελική κατάργησή και απόσυρσή τους.
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Πανελλήνιου Σωματείου Εργαζομένων Vodafone-Πάναφον
Παραθέτουμε ένα ιστορικό της εξέλιξης των μέτρων τα τελευταία χρόνια και τις βασικές αντεργατικές ρυθμίσεις του αντεργατικού νομοσχεδίου που αντιμετωπίζουμε αυτή τη στιγμή:
- Κατατέθηκε ακόμα πιο αντιδραστικό και αυταρχικό το νομοσχέδιο Ν.Δ. Χατζηδάκη
- Νέο πλήγμα στο δικαίωμα της απεργίας
- Κυβέρνηση και εργοδότες έχουν επιλέξει να διαλύσουν τις εργασιακές σχέσεις που γνωρίζουμε
- Απογειώνουν την εκμετάλλευση και επιβάλουν εργασιακό μεσαίωνα
- Θέλουν εργαζόμενους σκλάβους στον 21ο αιώνα
Ο νέος κοινωνικός πόλεμος σε βάρος του κόσμου της εργασίας δεν έχει τελειωμό. Ξεκίνησε επιθετικά από την περίοδο της συμφωνίας του Μάαστριχτ στις 7 Φεβρουαρίου του 1992, η οποία αποτελεί θεμελιώδη συνθήκη με την οποία ολοκληρώθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση ως σύγχρονος καπιταλιστικός θεσμός, ύστερα από τη Συνθήκη της Ρώμης και την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (1986).
Την περίοδο των κυβερνήσεων Σημίτη (1966 και 2000) αποφασίστηκε ότι η Ελλάδα πληρούσε τους όρους ένταξης στην Ευρωζώνη («Συμβούλιο Υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης» (ECOFIN) κατά τη διάρκεια της Συνόδου κορυφής του στην Πορτογαλία, στις 19 και 20 Ιουνίου του 2000).
Την 1η Ιανουαρίου 2001 η Ελλάδα εγκατέλειψε (λογιστικά) τη δραχμή, για να υιοθετήσει το νέο νόμισμα, το Ευρώ με ισοτιμία 1 ευρώ = 340,75 δραχμές. Στις 31 Δεκεμβρίου 2001 το ευρώ αντικατέστησε και σε φυσική μορφή, τα κέρματα της δραχμής, ενώ από τον Ιανουάριο του 2002 άλλαξαν και τα χαρτονομίσματα, ενώ βάθαιναν όλο και περισσότερο οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στη χωρά μας. Ξεκινούν να ξηλώνονται τα εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα και το κράτος πρόνοιας δίνει τη θέση του στην αγορά και την επιχειρηματικότητα.
Είχε προηγηθεί βέβαια η περίοδος της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, (Απρίλιος 1990 – Οκτώβριος 1993) όπου έβαλε τα πρώτα στοιχεία αυτής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής με τις ιδιωτικοποιήσεις και τις πρώτες αντιδραστικές ανατροπές στα ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά δικαιώματα.
Όλες οι κυβερνήσεις με διάφορες συνθέσεις και παραλλαγές συνέχισαν αυτές τις αντεργατικές πολιτικές σε πλήρη συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους εκπροσώπους του κεφαλαίου.
Η οικονομική κρίση αξιοποιήθηκε για νέα επίθεση στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και στις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες μέσω των μνημονιακών πολιτικών που εφάρμοσαν. Σήμερα η υγειονομική πανδημία του κορονοϊού αξιοποιείται σαν μια ακόμη ευκαιρία για να ανατραπεί ό,τι έχει απομείνει, να δημιουργηθούν καλύτεροι όροι για την επιχειρηματικότητα και την κερδοφορία των επιχειρήσεων και ιδιαίτερα του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτή τη βασική στρατηγική επιλογή εξυπηρετεί και το νέο νομοθετικό έκτρωμα του υπουργού Εργασίας κ. Χατζηδάκη που έχει κατατεθεί στη Βουλή. Ενός υπουργού, επαγγελματία πολιτικού, παιδί του κομματικού σωλήνα της ΟΝΝΕΔ και της Ν.Δ., που δεν ξέρει τι θα πει 10ωρη μισθωτή εργασία, διότι δεν την έχει ζήσει στο πετσί του.
Κατατέθηκε ακόμα πιο αντιδραστικό και αυταρχικό το νομοσχέδιο για την εργασία
Στην εποχή της τεχνολογικής και ψηφιακής επανάστασης και της ρομποτικής, μεγάλα επιτεύγματα της πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας, αντί να αποφασιστεί ένα άλμα μπροστά για όλη την κοινωνία, με τις πολιτικές τους μας γυρνούν πίσω στο μεσαίωνα. Αντί να μειωθεί δραστικά ο ημερήσιος και εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας (6ωρο-5μερο-30ωρο) χωρίς μείωση των αποδοχών, επιβάλλουν την κατάργηση του 8ωρου, την ευελιξία του ωραρίου και την 10ωρη εργασία. Αξιοποιούν προηγούμενους αντεργατικούς νόμους (το άρθρο 41 του ν.1892/1990 (ΦΕΚ 101 Α’), όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 3 του ν.2639/1998 (ΦΕΚ 205 Α’) και τροποποιήθηκε με το άρθρο 5 του ν.2874/2000 (ΦΕΚ 286 Α’), αντικαταστάθηκε με το ν. 3385/2005 – ΦΕΚ 210/Α/19-8-2005, με το άρθρο 42 του ν. 3986/2011) που διατήρησε και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, για να επιβάλουν ακόμα χειρότερα μέτρα σχετικά με την ευελιξία και την διευθέτηση του χρόνου εργασίας, όπως την ονομάζουν, ξηλώνοντας και επεκτείνοντας το 8ωρο, σύμφωνα με τις ορέξεις του εργοδότη.
Μεθοδεύουν την κατάργηση του 8ωρου με το άρθρο 59 περί «διευθέτησης χρόνου εργασίας» που αναφέρει αόριστα τα παρακάτω:
«Εάν δεν υπάρχει συνδικαλιστική οργάνωση ή δεν επιτευχθεί συμφωνία μεταξύ της συνδικαλιστικής οργάνωσης και του εργοδότη, μπορεί, κατόπιν αιτήματος του εργαζομένου, να εφαρμοσθεί το σύστημα διευθέτησης του χρόνου εργασίας, μετά από έγγραφη συμφωνία. Σε κάθε περίπτωση, απαγορεύεται η καταγγελία της σύμβασης εργασίας για τον λόγο ότι ο εργαζόμενος δεν υπέβαλε αίτημα για διευθέτηση του χρόνου εργασίας». Ο εργοδότης είναι ο πανίσχυρος πόλος έναντι του εργαζόμενου και θα επιβάλει όποια συμφωνία θέλει για την διευθέτηση, επιμήκυνση και ελαστικοποίηση του ημερήσιου ωραρίου.
Αυξάνουν τον αριθμό των «φθηνών» υπερωριών, οδηγώντας σε μείωση του μισθού για τους εργαζόμενους που υπερβαίνουν τις ώρες αυτές. Επιτρέπονται ανά ημέρα έως τρεις (3) ώρες και ανά έτος έως εκατόν πενήντα (150) ώρες -από εκατόν είκοσι (120) ώρες ετησίως, που ισχύει σήμερα- με αμοιβή ίση με το καταβαλλόμενο ωρομίσθιο, προσαυξημένο κατά σαράντα τοις εκατό (40%). Μια δυσμενής αλλαγή σε μια περίοδο που η ανεργία καλπάζει και θα έπρεπε να μειώνεται διαρκώς η υπερωριακή απασχόληση και να γίνεται πιο ακριβή για τον εργοδότη, ώστε να δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας.
Το διάλειμμα δεν αποτελεί και δεν υπολογίζεται ως χρόνος εργασίας. « Όταν ο χρόνος ημερήσιας εργασίας υπερβαίνει τις τέσσερις (4) συνεχόμενες ώρες, χορηγείται διάλειμμα κατ’ ελάχιστον δεκαπέντε (15) λεπτών και κατά μέγιστον τριάντα (30) λεπτών, κατά τη διάρκεια του οποίου οι εργαζόμενοι δικαιούνται να απομακρυνθούν από τη θέση εργασίας τους. Το διάλειμμα αυτό δεν αποτελεί χρόνο εργασίας και δεν επιτρέπεται να χορηγείται συνεχόμενο με την έναρξη ή τη λήξη της ημερήσιας εργασίας» (άρθρο 56). Η διάταξη αυτή ουσιαστικά έρχεται σε αντίθεση με την έως τώρα νομοθεσία (άρθρο πρώτο του Ν. 1788/1988)) αλλά και νομολογία του Άρειου Πάγου και για πρώτη φορά καθορίζεται μέσω νόμου πως το διάλειμμα δεν περιλαμβάνεται στον χρόνο εργασίας. Ουσιαστικά για να εργαστεί πλέον εργαζόμενος θα πρέπει να είναι στο χώρο εργασίας 8,5 ώρες, εκτός και αν υφίσταται συλλογική σύμβαση εργασίας που ορίζει διαφορετικά -την εποχή που το 2020 έχουν κατατεθεί μόλις 11 ΣΣΕ σε όλη την χώρα(!). Επιπλέον, τίθενται και νομικά ερωτήματα ευθυνών του εργοδότη, π.χ. αν στη διάρκεια διαλείμματος συμβεί ατύχημα ή αιφνίδια ασθένεια σε βάρος του εργαζόμενου, έχει ευθύνες ο εργοδότης, δεδομένου πως το γεγονός δεν έχει συμβεί στη διάρκεια «εργάσιμου χρόνου»;
Διευρύνουν την εργασία τις Κυριακές και σε πολλούς άλλους κλάδους και επαγγέλματα, καταργώντας την υποχρεωτική αργία. «Οι διατάξεις περί υποχρεωτικής αναπαύσεως καθ’ ημέραν Κυριακήν και ημέρας αργίας, δεν εφαρμόζονται επί μισθωτών απασχολουμένων εις επιχειρήσεις, εκμεταλλεύσεις, υπηρεσίας και εργασίας εν γένει:», (άρθρο 63). Όλα θυσιάζονται στο βωμό της ελεύθερης αγοράς.
Χτυπάνε ακόμα περισσότερο τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, βάζουν επιπρόσθετα εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση και την ΑΠΕΡΓΙΑ, γιατί την φοβούνται.
Ειδικότερα, στο νομοσχέδιο αναφέρεται ότι:
«Για να γίνει μία απεργία θα πρέπει να προηγηθεί η 24ωρη έγγραφη προειδοποίηση, να επιδίδεται με δικαστικό επιμελητή στον εργοδότη ή τους εργοδότες που αφορά και περιλαμβάνει την ημέρα και ώρα έναρξης και τη διάρκεια της απεργίας, τη μορφή αυτής, τα αιτήματα της απεργίας και τους λόγους που τα θεμελιώνουν».
Απαγορεύεται η επαναπροκήρυξη απεργίας που έχει κριθεί παράνομη από τη Δικαιοσύνη, από δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση.
«Εάν απεργία ή στάση εργασίας που έχει κηρυχθεί από πρωτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση κριθεί παράνομη σύμφωνα με τη διαδικασία της παρ. 4, δεν επιτρέπεται, μετά την έκδοση της απόφασης, η κήρυξη απεργίας κατά του ίδιου εργοδότη και με ίδια ημερομηνία έναρξης από την αντίστοιχη δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση».
Προσβλέπουν με το λεγόμενο «προσωπικό ασφάλειας», ουσιαστικά στην αποτυχία κάθε απεργίας που θα γίνεται σε επιχειρήσεις δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας (ΜΜΜ, ΟΤΑ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΛΤΑ, επιχειρήσεις τηλεπικοινωνιών, courier) αφού περιορίζει τον αριθμό των εργαζομένων που μπορούν να συμμετέχουν σε απεργίες, με το «προσωπικό ασφαλείας» και την υποχρέωση παροχής εγγυημένης υπηρεσίας που θα φτάνει σε ποσοστό 33% (το 1/3 της συνήθως παρεχόμενης υπηρεσίας). Κατά τη διάρκεια της απεργίας η συνδικαλιστική οργάνωση, η οποία την κηρύσσει, έχει υποχρέωση να διαθέτει το αναγκαίο προσωπικό για την ασφάλεια των εγκαταστάσεων της επιχείρησης και την πρόληψη καταστροφών και ατυχημάτων (προσωπικό ασφαλείας). Αυτό το επιβάλουν για να μην δημιουργούνται… προβλήματα στους πολίτες ώστε οι υπηρεσίες, οργανισμοί, επιχειρήσεις και εκμεταλλεύσεις που εμπίπτουν στο άρθρο 95 να λειτουργούν στο όνομα της δήθεν εξυπηρέτησης και προστασίας του κοινωνικού συνόλου από τις απεργίες.
Η προστασία δικαιώματος στην εργασία (στην πραγματικότητα στην απεργοσπασία). «Η συνδικαλιστική οργάνωση που κηρύσσει απεργία υποχρεούται να προστατεύει το δικαίωμα των εργαζομένων, οι οποίοι δεν συμμετέχουν στην απεργία, ώστε να προσέρχονται και να αποχωρούν ελεύθερα και ανεμπόδιστα από την εργασία τους και να παρέχουν αυτήν χωρίς εμπόδιο και ιδίως χωρίς την άσκηση σωματικής ή ψυχολογικής βίας σε βάρος τους από οιονδήποτε. Υπαίτια παραβίαση της υποχρέωσης της παρ. 1 γεννά αστική ευθύνη της συνδικαλιστικής οργάνωσης και των υπαίτιων μελών του διοικητικού της συμβουλίου.» (άρθρο 93). Πρόκειται για την απροκάλυπτη προστασία της απεργοσπασίας.
Όσοι κάνουν κατάληψη θα έχουν αστική ευθύνη και θα είναι αντιμέτωποι με καταβολή αποζημίωσης στην «θιγόμενη επιχείρηση». Προστίθεται διάταξη σύμφωνα με την οποία «τόσο οι συνδικαλιστές που πραγματοποιούν καταλήψεις, αποκλεισμούς, ή ασκούν βία, εμποδίζοντας τους εργαζόμενους που δεν συμμετέχουν στην απεργία να εργαστούν, όσο και η συνδικαλιστική τους οργάνωση, θα έχουν αστική ευθύνη. Η ευθύνη δεν βαραίνει το σύνολο των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου αλλά εκείνους που προβαίνουν σε αυτές τις πράξεις, ενώ η καταβολή αποζημίωσης προϋποθέτει την άσκηση αγωγής από την θιγόμενη επιχείρηση».
Ταυτόχρονα, παραπέμπουν στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (Ο.ΜΕ.Δ.) τις απεργίες και μέχρι να συζητηθεί η υπόθεση και ο μεσολαβητής να αποφασίσει, η απεργία αναστέλλεται(!)
Οι ρυθμίσεις αυτές, μαζί με την κατάργηση του άρθρου 15 για τις Επιτροπές Προστασίας συνδικαλιστικών στελεχών και εργαζομένων από τις απολύσεις, απομειώνουν ακόμη περισσότερο τα εργασιακά μας δικαιώματα. Σε ένα ήδη απονευρωμένο συνταγματικό δικαίωμα, αυτό της απεργίας, όπου το 90% των απεργιών κηρύσσονται παράνομες και καταχρηστικές, προστίθενται κι άλλα εμπόδια, που στόχο έχουν την περαιτέρω φαλκίδευσή του, αν όχι την κατάργησή του.
Διαλύουν ουσιαστικά το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (Σ.ΕΠ.Ε.) απομακρύνοντάς το από την ευθύνη του Υπουργείου Εργασίας με τη μετατροπή του σε «δήθεν» ανεξάρτητη αρχή, απεκδυόμενοι την πολιτική ευθύνη για την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας. Συνιστάται έτσι ανεξάρτητη διοικητική αρχή χωρίς νομική προσωπικότητα με την επωνυμία «Επιθεώρηση Εργασίας» και σκοπό τον έλεγχο της εφαρμογής της εργατικής νομοθεσίας και καταργείται το σημερινό ΣΕΠΕ, (άρθρο 102).
Δημιουργείται Γενικό Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Ελλάδας (ΓΕ.ΜΗ.Σ.Ο.Ε), που υποβάλλεται στο πληροφοριακό σύστημα «ΕΡΓΑΝΗ». «Αν η συνδικαλιστική οργάνωση δεν εγγραφεί στο ΓΕ.ΜΗ.Σ.Ο.Ε. ή δεν καταθέσει σε αυτό τα στοιχεία της παρ. 4 ή δεν τα τηρεί επικαιροποιημένα, τότε, για όσο χρόνο διαρκεί η παράλειψή της και μέχρι αυτή να αποκατασταθεί, τελούν σε αναστολή ειδικώς τα παρακάτω δικαιώματα της συνδικαλιστικής οργάνωσης και των στελεχών της, τα οποία, είτε για να ασκηθούν είτε για να ελεγχθεί η άσκησή τους, προϋποθέτουν την αποκατάσταση της συγκεκριμένης παράλειψης και συγκεκριμένα: α) Μέχρι να αποκατασταθεί οποιαδήποτε παράλειψη σχετική με τα στοιχεία των περ. α, β και γ της παρ. 4, αναστέλλονται το δικαίωμα της συνδικαλιστικής οργάνωσης να διαπραγματεύεται συλλογικώς και να καταρτίζει συλλογικές συμβάσεις εργασίας, σύμφωνα με το άρθρο 6 του ν. 1876/1990, η προστασία των στελεχών της συνδικαλιστικής οργάνωσης έναντι της απόλυσης και της μετάθεσης, σύμφωνα με το άρθρο 14, με εξαίρεση τις περ. β και γ της παρ. 5, και τα δικαιώματα της συνδικαλιστικής οργάνωσης και των στελεχών της, σύμφωνα με τα άρθρα 16 και 17. Ειδικά για την προστασία των συνδικαλιστικών στελεχών, αυτή αναστέλλεται αφού παρέλθουν δέκα (10) ημέρες: (αα) από τις αρχαιρεσίες και (αβ) από τη συγκρότηση του Διοικητικού Συμβουλίου σε σώμα και εφόσον δεν έχει υποβληθεί στο ΓΕ.ΜΗ.Σ.Ο.Ε. είτε το πρακτικό εκλογής, όπου εμφαίνεται και η σειρά εκλογής των εκλεγμένων είτε η απόφαση συγκρότησης.».
«…και προβλέπεται η ηλεκτρονική ψηφοφορία σε Γενική συνέλευση και εκλογικές διαδικασίες», (άρθρο 83).
Υποχρεωτική τήρηση Ψηφιακών βιβλίων των σωματείων
α) Μητρώο μελών, β) Πρακτικών συνεδριάσεων Γενικών Συνελεύσεων των μελών, γ) Πρακτικών συνεδριάσεων διοίκησης, δ) Ταμείου, όπου καταχωρίζονται κατά χρονολογική σειρά όλες οι εισπράξεις και πληρωμές, ε) Περιουσίας, όπου καταγράφονται όλα τα κινητά και ακίνητα περιουσιακά στοιχεία της οργάνωσης.
Καθιερώνεται η εξ αποστάσεως συμμέτοχη και ψήφος στη Γενική Συνέλευση και τις εκλογικές διαδικασίες των σωματείων. Κάθε μέλος δικαιούται να συμμετέχει στη Γενική Συνέλευση εξ αποστάσεως, καθώς και να ψηφίζει εξ αποστάσεως (άρθρο 86). Ειδικά για τη συζήτηση και τη λήψη απόφασης κήρυξης απεργίας απαιτείται η φυσική ή εξ αποστάσεως ψήφος τουλάχιστον του ενός δευτέρου (1/2) των οικονομικώς τακτοποιημένων μελών. Απαγορεύεται η φυσική ή εξ αποστάσεως συμμετοχή στις Γενικές Συνελεύσεις και στις ψηφοφορίες με οποιουδήποτε είδους εξουσιοδότηση, 3. α) Η Γενική Συνέλευση αποφασίζει πάντοτε με ψηφοφορία, ποτέ δια βοής, β) Η ψηφοφορία για την εκλογή διοικητικού συμβουλίου, ελεγκτικής και εφορευτικής επιτροπής και αντιπροσώπων σε δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια οργάνωση, επιλογή δευτεροβάθμιας οργάνωσης για αντιπροσώπευση στην τριτοβάθμια, θέματα εμπιστοσύνης προς τη διοίκηση, έγκριση λογοδοσίας, προσωπικά ζητήματα και κήρυξη απεργίας είναι μυστική, γ) Κάθε μέλος δικαιούται να συμμετέχει στη Γενική Συνέλευση εξ αποστάσεως, καθώς και να ψηφίζει εξ αποστάσεως. Το καταστατικό οφείλει να προβλέπει τους τρόπους της εξ αποστάσεως συμμετοχής στη Γενική Συνέλευση και ψήφου κάθε μέλους που το επιθυμεί, οι οποίοι πρέπει να περιλαμβάνουν την ηλεκτρονική, διαδικτυακή ή δικτυακή, σύνδεση, με όρους που διασφαλίζουν τη διαφάνεια και τη μυστικότητα. Απαγορεύεται η λήψη απόφασης κήρυξης απεργίας, χωρίς την παροχή πραγματικής δυνατότητας εξ αποστάσεως συμμετοχής στη Γενική Συνέλευση και ψήφου σε όποιο μέλος το επιθυμεί.
Με τις διατάξεις αυτές φανερώνουν τους σκοπούς και τους σχεδιασμούς κυβέρνησης και εργοδοτών, με στόχο να μπει «ταφόπλακα» στο απεργιακό δικαίωμα, στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, παρουσιάζοντας ότι η δράση των συνδικάτων στρέφεται κατά της κοινωνίας αφού δεν… σέβεται «το κοινωνικό σύνολο».
Παρά το ότι κυβερνήσεις, αστικά κόμματα και εργοδότες γνωρίζουν και χαίρονται για την κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος και τις αδυναμίες του, τη μικρή συμμετοχή στα σωματεία, την στείρα παραταξιοποίηση, την επιρροή που ασκούν οι παραπάνω σε μεγάλο τμήμα των ηγεσιών των συνδικαλιστικών οργανώσεων, τη μικρή συμμέτοχη σε απεργίες κ.λπ., δεν σταματούν να κτυπούν το εργατικό κίνημα μέχρι τελικής πτώσεως, γιατί γνωρίζουν ότι η ταξική πάλη δεν σταματά.
Με το νομοσχέδιο, προβλέπονται ακόμη:
· Η εφαρμογή ψηφιακής κάρτας για να καταγράφονται οι ώρες εργασίας άμεσα συνδεδεμένο, σε πραγματικό χρόνο, με το Π.Σ. ΕΡΓΑΝΗ, με στόχο να αντιμετωπιστεί η μαύρη εργασία και οι αδήλωτες υπερωρίες.
· Η άδεια πατρότητας. Κάθε εργαζόμενος πατέρας δικαιούται άδεια πατρότητας δεκατεσσάρων (14) εργάσιμων ημερών, με αποδοχές, η οποία πρέπει να λαμβάνεται κατά τη γέννηση του τέκνου. Προστασία του νέου πατέρα κατά της απόλυσης για 6 μήνες από τη γέννηση του τέκνου.
· Η αύξηση της αποζημίωσης απόλυσης για τους εργατοτεχνίτες και εξίσωση με εκείνη των υπαλλήλων.
· Η δυνατότητα 4ήμερης εργασίας την εβδομάδα στο πλαίσιο της διευθέτησης του χρόνου εργασίας.
· Η κατάργηση διάκρισης μεταξύ υπαλλήλων και εργατοτεχνιτών. Καταργείται κάθε διάκριση μεταξύ υπαλλήλων και εργατοτεχνιτών αναφορικά με την προθεσμία προμήνυσης και την καταγγελία των συμβάσεων εξαρτημένης εργασίας.
· Η καθιέρωση της τηλεργασίας. «Τηλεργασία είναι η εξ αποστάσεως παροχή της εξαρτημένης εργασίας του εργαζομένου και με τη χρήση της τεχνολογίας, δυνάμει της σύμβασης εργασίας πλήρους, μερικής, εκ περιτροπής ή άλλης μορφής απασχόλησης, η οποία θα μπορούσε να παρασχεθεί και από τις εγκαταστάσεις του εργοδότη. Η τηλεργασία συμφωνείται μεταξύ εργοδότη και εργαζομένου κατά την πρόσληψη ή με τροποποίηση της σύμβασης εργασίας».
Σκλάβοι στον 21ο αιώνα δεν θα γίνουμε
Όταν η αδικία και η εκμετάλλευση γίνονται νόμος και καθεστώς, γεννιέται η ανυπακοή, η αντίσταση, ο διαρκής αγώνας. Και αυτό είναι που φοβούνται και παίρνουν τα μέτρα τους βάζοντας διαρκώς εμπόδια στην ανάπτυξη της συνδικαλιστικής δράσης.
Προσωρινά φαίνεται πως τα καταφέρνουν, όχι όμως για πάντα.
Μπορεί το σημερινό μπλοκ εξουσίας και οι εργοδότες, να έχουν σήμερα στο πλευρό τους την συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΣΕ και όχι μόνο, αλλά η πάλη δεν τελείωσε. Οι εργαζόμενοι, θα βρουν το δρόμο για να ανασυγκροτήσουν τις δυνάμεις τους σε ένα κίνημα των σύγχρονων αναγκών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, με σωματεία πραγματικά όργανα εξυπηρέτησης των αναγκών και των συμφερόντων τους.
–
Όλοι στην ΑΠΕΡΓΙΑ στις 10 Ιούνη και στις συγκεντρώσεις
