Φαινόμενα σήψης και παρακμής στο δρόμο προς το 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ (από την Εργατική Πάλη Μαρτίου)

Φαινόμενα σήψης και παρακμής στο δρόμο προς το 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ

Από την Εργατική Πάλη Μαρτίου

Από τις 14 έως τις 17 Μάρτη θα γίνει το 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ σε θέρετρο της Καλαμάτας, μακριά από τους εργαζόμενους και τα προβλήματά τους, όπως και τα προηγούμενα τρία συνέδρια στα χρόνια των Μνημονίων, που έγιναν σε Χαλκιδική, Αλεξανδρούπολη και Ρόδο.

100 χρόνια μετά την ίδρυσή της, η κορυφαία συνδικαλιστική οργάνωση που κόστισε θυσίες αμέτρητων εργαζομένων, βυθίζεται σε μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις της, με έντονα τα σημάδια εκφυλισμού και σήψης που χειροτερεύουν κάθε χρόνο. Στις εκατοντάδες απεργίες της τελευταίας δεκαετίας, η ΓΣΕΕ ήταν απούσα, όταν δεν καταδίκαζε τους εργαζόμενους για «μαξιμαλισμούς». Έδωσε όμως δυναμικό παρόν στο Δημοψήφισμα του 2015, όταν συμπαρατάχθηκε με τους «Μένουμε Ευρώπη» και το συρφετό του ΝΑΙ. Πέρυσι η ΓΣΕΕ δεν έκανε ούτε μία απεργία για τον αντι-απεργιακό νόμο του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ με την «Κοινωνική Συμμαχία», δηλ. την ανοιχτή συμμαχία με εργοδοτικές ενώσεις, ολοκληρώνεται η λογική του υποταγμένου, εργοδοτικού συνδικαλισμού. Αυτή είναι η συνεπής κατάληξη της γραμμής της «εθνικής οικονομίας», των «κοινωνικών διαλόγων» και των «διαπραγματεύσεων» εκτόνωσης που εκπροσώπησε και υπηρέτησε η αστικοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) στην ηγεσία του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος (σκ). Για τις υπηρεσίες της ανταμείφθηκε από εργοδοσία και κυβερνήσεις ποικιλοτρόπως με προγράμματα εκατομμυρίων ευρώ, καταλαμβάνοντας κυβερνητικούς θώκους κλπ. Στο επερχόμενο Συνέδριο ο ίδιος ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και πρόσωπο μισητό για τους εργαζόμενους, Γιάννης Παναγόπουλος (που έχει χαρακτηρίσει την απεργία «παρωχημένη» μορφή πάλης!) ετοιμάζεται να ηγηθεί νέας συνδικαλιστικής παράταξης με τον προερχόμενο από τη ΔΑΚΕ πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας, Σωτήρη Τσώνη, ο οποίος δήλωσε: «Εργοδότες κι εργαζόμενοι πρέπει να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι … αγωνίζομαι να επικρατήσει η λογική του ρεαλισμού και της συνεργασίας με αγωνιστικό προσανατολισμό»!

Αυτή η πολιτική αποσύνθεση συνοδεύεται και από την οργανωτική αποσύνθεση. Με στόχο τον έλεγχο του μηχανισμού της ΓΣΕΕ και την κατάργηση της ταξικής ανεξαρτησίας του σκ χρησιμοποιήθηκαν πολλές φορές στο παρελθόν, μακρινό και πρόσφατο, όλα τα μέσα: Σωματεία – φαντάσματα με χιλιάδες ψηφίσαντες αλλά χωρίς συλλογικές διαδικασίες και δράση, νόθες αρχαιρεσίες, συναλλαγές, διπλοψηφίες. Παρεμβάσεις του κράτους και της εργοδοσίας, επέμβαση των δυνάμεων καταστολής έχουν καταγγελθεί επανειλημμένα και συμπληρώνουν την εικόνα της βαθιάς κρίσης του σκ. Έτσι εξηγείται και το παράδοξο, ενώ η ανεργία καλπάζει και οι εργαζόμενοι αηδιασμένοι απομακρύνονται από τα συνδικάτα, στις αρχαιρεσίες να καταγράφεται πολλές φορές εντυπωσιακή άνοδος των «ψηφισάντων»!

Πολύτιμες υπηρεσίες στις αστικές κυβερνήσεις και τους εργοδότες προσέφεραν και προσφέρουν και τα ρεφορμιστικά δεκανίκια του συστήματος (με κύρια ευθύνη του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ). Με τα διασπαστικά σωματεία, τις χωριστές απεργιακές συγκεντρώσεις και πορείες, τις κατ΄ επίφαση «απεργίες» (12 Γενάρη, 2 Ιούνη 2018), τις κομματικές παρελάσεις χωρίς σχέδιο και προοπτική συμβάλει στην απαξίωση του συνδικαλισμού, ενώ αναπαράγει την ηττοπάθεια ότι «οι αγώνες δεν μπορούν να νικήσουν μέσα στον καπιταλισμό» και τις αυταπάτες ότι «η ανάπτυξη έρχεται αλλά.. δεν θα είναι δίκαιη»! Ψηφίζει κι αυτό απλά τις 24ωρες απεργίες-τουφεκιές της ΓΣΕΕ, χωρίς ποτέ να προτείνει κάτι ποιοτικά διαφορετικό, ενώ σε κάθε κρίσιμη στιγμή πολέμησε λυσσαλέα την Γενική Απεργία Διαρκείας.

Καταγγέλλει τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, αλλά όπου το παίρνει χρησιμοποιεί ίδιες μεθόδους. Λασπολογεί και σέρνει στα δικαστήρια τα σωματεία που δεν ελέγχει, επιτίθεται ακόμη και με φυσική βία σε αγωνιστές συνδικαλιστές και εργαζόμενους που δεν είναι δικοί του (πχ. οι επιθέσεις εναντίον του επιχειρησιακού ΠΑΣΕ Vodafone). Οι κατάπτυστες πρακτικές των ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ δεν ενοχλούν το ΠΑΜΕ όταν βαραίνουν άλλους, αντίθετα συνεργάζονται πχ. για τον αποκλεισμό αγωνιστικών σωματείων. Την ίδια στιγμή νομιμοποιεί «σωματεία»-παραρτήματα του ΚΚΕ χωρίς δράση και συλλογικές διαδικασίες, με νόθες αρχαιρεσίες και ψηφοφόρους άνεργους κνίτες και όχι πραγματικούς εργαζόμενους. Ακόμη χειρότερα, αντιμέτωπες με την αποτυχία του σχεδίου τους να κυριαρχήσουν μέσα στο σκ και μπροστά στις γυρισμένες πλάτες των εργαζομένων, τα τελευταία χρόνια οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έχουν επιδοθεί σε μια σταυροφορία «αλλαγής των συσχετισμών» με κάθε μέσο, βλ. διάλυση οργάνων, υφαρπαγή έτοιμων σωματείων με αθέμιτες μεθόδους, και κυρίως με την ωμή φυσική βία και τους τραμπουκισμούς.

Τα φαινόμενα βίας και νοθείας στις αρχαιρεσίες πρωτοβάθμιων σωματείων και στα συνέδρια εργατικών κέντρων ανά τη χώρα κλιμακώθηκαν τους τελευταίους μήνες ενόψει του 37ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ . Κραδαίνοντας τη ρομφαία του «ταξικού συνδικαλισμού» οι μπράβοι του ΚΚΕ πρωταγωνίστησαν σε επιχειρήσεις τρομοκρατίας και παρεμπόδισης των διαδικασιών, με χυδαιότητες, υβριστικές και σεξιστικές επιθέσεις, βιαιοπραγίες που έφτασαν μέχρι την διάλυση διαδικασιών όπως στο συνέδριο της ΟΙΥΕ (βλ. αντίστοιχο άρθρο). Το επερχόμενο συνέδριο της ΓΣΕΕ το χαρακτηρίζουν «συνέδριο νόθων και εργοδοτών» και καλούν σε πανελλαδική κινητοποίηση την ημέρα έναρξηςμε σύνθημα «Έξω οι εργοδότες από τα σωματεία» και ανοιχτές απειλές για την ματαίωσή του, διαβλέποντας την πιθανότατη συρρίκνωση των δυνάμεών τους. Με όλα αυτά έδωσαν μια καλή δικαιολογία σε ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ να ζητούν από την αστυνομία και τα ΜΑΤ περιφρούρηση των διαδικασιών των εργατικών κέντρων, ενώ το ίδιο ετοιμάζεται να κάνει και η διοίκηση της ΓΣΕΕ στο συνέδριο.

Επομένως, οι σταλινικοί γραφειοκράτες του ΠΑΜΕ είναι κι αυτοί υπεύθυνοι για τον κατακερματισμό του σκ, την αηδία και απο­στρά­τευ­ση των εργαζομένων, την ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα των αγώ­νων, και επομένως επικίνδυνοι για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Η βαθιά κρίση του σκ έχει ως συστατικά στοιχεία τόσο τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, όσο και την σταλινική γραφειοκρατία. Οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που δικαιολογούν τον έναν ή τον άλλο σε αυτή την εκφυλιστική μάχη μηχανισμών στις πλάτες των εργαζομένων όχι μόνο δεν συμβάλλουν αλλά γίνονται μέρος του προβλήματος, της διάσπασης, της παράλυσης. Πχ. το ΣΕΚ που καλεί την ηγεσία της ΠΑΣΚΕ «να κλιμακώσει και να συντονίσει τους απεργιακούς αγώνες» ή το ΝΑΡ που αναγνωρίζει καλές προθέσεις στις «ταξικές δυνάμεις» του ΠΑΜΕ και το εγκαλεί μόνο για ακολουθητισμό στη ΓΣΕΕ.

Ειδικά το ΝΑΡ –μαζί με κομμάτια της αυτονομίας- τοποθετείται όλο και πιο ανοιχτά ενάντια στην πάλη μέσα στα όργανα του σκ, προτάσσει ένα «άλλο κέντρο αγώνα, απέναντι σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-Ομοσπονδίες». Διαβάζουμε στην ανακοίνωση για το συνέδριο της ΟΙΥΕ (25/2/2019): «Η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, μια σειρά από μεγάλες ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα, δεν είναι απλά μια «γραφειοκρατία», αλλά αποτελούν φορείς εμπέδωσης και προώθησης της αστικής πολιτικής …. Είναι μηχανισμοί υποταγής, ταξικής ειρήνης και συνεργασίας με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του και μπαίνουν εμπόδιο στην οργάνωση του ταξικού αγώνα». Πέρα από τον μικρομεγαλισμό, διολισθαίνει σε έναν επικίνδυνο υπερ-αριστερίστικο οπορτουνισμό, που την ίδια στιγμή που καλεί σε απεργοσπασία στην απεργία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις 30 Μάη, στηρίζει τις «απεργίες»-παρωδία του ΠΑΜΕ ή προωθεί ένα μικρό ΠΑΜΕ με πρωτοβουλίες σαν την «διακλαδική απεργία της 1ης Νοέμβρη», μακριά από τους εργαζόμενους, τις ανάγκες, τις ικανότητες και τις αδυναμίες τους.

Η λύση δεν είναι να εγκαταλείψουμε τα συνδικάτα, αυτές τις μορφές αυτοοργάνωσης-«σχολείο» με μεγάλη ιστορικότητα και ρίζες μέσα στους εργαζόμενους. Όσο κι αν έχει εκφυλιστεί η λειτουργία τους, δεν μας επιτρέπεται να αντικαταστήσουμε τα σωματεία με ανεδαφικά σχέδια επί χάρτου, ούτε να υποκαταστήσουμε τους εργαζόμενους με κάποιους συνδικαλιστές. Ιδιαίτερα σήμερα που οι εργαζόμενοι στέκονται και αντιστέκονται γυμνοί απέναντι στις βάρβαρες επιθέσεις κυβερνήσεων-Μνημονίων-ΕΕ-κεφαλαίου, είναι αναγκαία η πάλη για την ενότητα, την ανασύνθεση και την ανασυγκρότηση του σκ, στη βάση των ανεξάρτητων συμφερόντων της εργατικής τάξης, με βασική αρχή λειτουργίας την εργατική δημοκρατία. Οι κομμουνιστές πρέπει να δώσουμε την μάχη για να κατακτήσουμε τα συνδικάτα, προκειμένου να τα σώσουμε από τα νύχια της γραφειοκρατίας, αστικοποιημένης και σταλινικής, που τα οδηγεί στην συρρίκνωση και στον αφανισμό. Χρειάζεται σκληρή δουλειά των δυνάμεων που αναφέρονται στα συμφέροντα των εργαζομένων, με πίστη ότι η εργατική τάξη μπορεί να ξεπεράσει τις προδοτικές ηγεσίες και να αποτελέσει αντίπαλο δέος, όπως το έχει πράξει πολλές φορές και στο πρόσφατο παρελθόν.

Δείτε ακόμα:

Βίαιη διάλυση του 38ου Συνεδρίου της ΟΙΥΕ από το ΠΑΜΕ

35ο Συνέδριο Εργατικού Κέντρου Πειραιά