Ο ΑΠΟΣΤΑΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΔΟΤΟΣ

Από την Εργατική Πάλη Ιουνίου

Όλα τα πολιτικά – ιδεολογικά επιτελεία και μέσα της αστικής τάξης και του συστήματος (αστικά κόμματα, ΜΜΕξαπάτησης, κ.λπ.) με αφορμή δύο περιστατικά των τελευταίων ημερών, τον τραυματισμό του δοτού πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου και κυρίως το θάνατο του πρώην πρωθυπουργού, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έχουν επιδοθεί σε μια χωρίς προηγούμενο πλύση εγκεφάλου του ελληνικού λαού. Προσπαθούν να εμφυτεύσουν στη συνείδησή του ένα μύθο γύρω από τα δυο αυτά πρόσωπα, κακοποιώντας βάναυσα την πραγματικότητα και την ιστορική αλήθεια. Όμως η προσπάθεια αγιοποίησης, με φράσεις όπως «άξια τέκνα της χώρας», «μεγάλος πολιτικός», «έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ιστορία» κ.ά., ξεθωριάζει, αμέσως μόλις αρχίσει κανείς να ξεδιπλώνει τον πολιτικό απολογισμό των δύο ατόμων.

Η ολέθρια προσφορά τους Ο Λ. Παπαδήμος, χαϊδεμένο παιδί της αστικής τάξης (ελληνικής και ΕΕ), μεγαλοτραπεζίτης, υπήρξε δοτός πρωθυπουργός από τις 11-11-2011 έως τις 16-5-2012, του οποίου η σύντομη θητεία συνδέθηκε με τη υπογραφή του 2ου Μνημονίου και του PSI (του δήθεν «κουρέματος» του ελληνικού χρέους). Αυτά τα δύο μέτρα κατακρεουργούσαν τα δικαιώματα των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας. Ο Παπαδήμος ήταν επίσης ο «πρωθυπουργός» επί των ημερών του οποίου χτυπήθηκε βάναυσα η μεγαλειώδης συγκέντρωση στο Σύνταγμα και στους γύρω κεντρικούς δρόμους στις 12-2-2012.

Ο βίος και η πολιτεία του Κ. Μητσοτάκη, τα οποία υμνούν όλα τα επιτελεία της αστικής τάξης, βρωμάει από παντού. Υπήρξε ένας από τους πιο διεφθαρμένους και φαύλους πολιτικούς της σύγχρονης Ελλάδας, σφοδρός υπερασπιστής των συμφερόντων της αστικής τάξης, με σημαντικές διασυνδέσεις με ιμπεριαλιστικά κέντρα (Αγγλία, Γερμανία και ΗΠΑ, ανάλογα με την περίοδο), βαθύτατα αντικομουνιστής και κυρίως ορκισμένος εχθρός της εργατική τάξης. Στη μακρόχρονη πολιτική του ζωή άλλαξε πολιτικά κόμματα και τοποθετήσεις όπως άλλαζε τα πουκάμισά του – πράγμα βεβαίως όχι και τόσο ασυνήθιστο στην αστική πολιτική. Συμμετείχε σ’ όλες τις ίντριγκες, σκευωρίες και τα πολιτικά πραξικοπήματα της μεταπολεμικής περιόδου, ίσως όσο κανένας άλλος από το συνάφι του. Αποκορύφωμα της δράσης του στην πρώτη περίοδο της σταδιοδρομίας του υπήρξε η συμμετοχή του στην οξύτατη πολιτική κρίση του 1965-1967, στο βασιλικό πραξικόπημα στις 15 Ιούλη του ’65, στην «αποστασία» και στη δικτατορία τον Απρίλη του 1967. Για αυτή του τη δράση έμεινε στην ιστορία ως αποστάτης –και εφιάλτης– όχι, όπως συχνά λέγεται, επειδή «εγκατέλειψε» την Ένωση Κέντρου (ΕΚ) του Γ. Παπανδρέου, αλλά επειδή έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στο πραξικόπημα του βασιλιά (ανατροπή της κυβέρνησης, διάσπαση της ΕΚ, δοτές βασιλικές κυβερνήσεις κ.λπ.) και βέβαια στο σύνολο της πολιτικής κατάστασης που οδήγησε στην δικτατορία, τα σχέδια της επιβολής της οποίας σίγουρα γνώριζε. Η προσπάθεια να παρουσιαστεί ο Κ. Μητσοτάκης – και όλοι εκείνοι που έχουν αναλάβει εργολαβικά να ρετουσάρουν τον πολιτικό του βίο – ως… αντιδικτατορικός αγωνιστής προκαλεί γέλια αλλά και θλίψη. Είναι γνωστό ότι δεν έκανε τίποτα εκτός από το να κυκλοφορεί στα σαλόνια του Παρισιού, συνωμοτώντας και φροντίζοντας για το πολιτικό του μέλλον. Αυτή την «αντιδικτατορική» δράση επικαλείται και ο νυν αρχηγός της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης, επειδή σε ηλικία 5-6 ετών ταλαιπωρήθηκε ακολουθώντας τον πατέρα του στην «εξορία» του Παρισιού… Εμφανίστηκε μετά την πτώση της δικτατορίας με δικό του κόμμα (Κόμμα Φιλελευθέρων), μια που κανένας πολιτικός σχηματισμός δεν ήθελε τον αποστάτη και εφιάλτη. Τελικά, το 1978 προσχώρησε στη ΝΔ και το 1984 ανέλαβε την αρχηγία της. Στις διπλές εκλογές του 1989, έπειτα από τη φθορά του ΠΑΣΟΚ λόγω σκανδάλων και κυρίως του σκανδάλου Κοσκωτά, η ΝΔ θα κερδίσει τη σχετική πλειοψηφία (Ιούνιος: 44,28% – Νοέμβριος: 46,19%). Εξαιτίας της έλλειψης πλειοψηφίας, συγκροτήθηκαν δύο κατά σειρά κυβερνήσεις λαϊκού μετώπου: η κυβέρνηση Τζαννετάκη με τον Ενωμένο Συνασπισμό (ΚΚΕ του Χ. Φλωράκη και ΕΑΡ του Λ. Κύρκου) και η κυβέρνηση Ξ. Ζολώτα, όπου συμμετείχε και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Στις νέες εκλογές, τον Απρίλη του 1990, η ΝΔ πήρε 46,89% και 150 βουλευτές (λόγω του εκλογικού συστήματος που πλησίαζε την απλή αναλογική) και ο Κ. Μητσοτάκης σχημάτισε κυβέρνηση, μετά την προσχώρηση του Θ. Κατσίκη (είχε εκλεγεί με την ΔΙΑΝΑ του Στεφανόπουλου και μάλλον εξαγοράστηκε). Η κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη (Απρίλης 1990 – Οκτώβρης 1993) ήταν αυτή που εγκαινίασε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ουσιαστικά άνοιξε το δρόμο για την καταστροφή της οικονομίας και της κοινωνίας, για τις ιδιωτικοποιήσεις και την ξεθεμελίωση των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας. Είναι αδύνατο να περιγράψει κανένας σε λίγες γραμμές τη διαφθορά, τη φαυλότητα, την αντιδραστικότητα, την αντεργατικότητα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Ωστόσο, αρκούν λίγα και ενδεικτικά από τα πεπραγμένα της για να γίνει αντιληπτή η ποιότητά της και να κατανοηθεί το μέγεθος της σημερινής κακοποίησης της ιστορικής αλήθειας και της γελοιότητας της «αγιοποίησης» του αποστάτη. Πριν μιλήσουμε για τη διακυβέρνησή του, χρειάζεται να σημειώσουμε ότι, πέρα από τις ειδικές συνθήκες που επικρατούσαν τότε (φθορά του ΠΑΣΟΚ, διεθνείς εξελίξεις 1989-90 κ.ά.), ο Μητσοτάκης υφάρπαξε την ψήφο του ελληνικού λαού υποσχόμενος (όπως και όλοι οι νεοφιλελεύθεροι – μονάχα ο Τσίπρας τον ξεπέρασε σε ψέματα): μείωση των ελλειμμάτων και του χρέους, ευημερία, αυτοκίνητο σε όλους, να γίνουν οι αγρότες επιχειρηματίες κ.λπ. Τα αποτελέσματα: – Σε 3,5 χρόνια αύξησε το δημόσιο χρέος κατά 41,7% (από 69,9% σε 111,6%), περισσότερο από οποιαδήποτε μεταπολιτευτική κυβέρνηση (εκτός των μνημονιακών) και παρέδωσε την κυβέρνηση μ’ ένα τεράστιο έλλειμμα στον προϋπολογισμό (13,8% του ΑΕΠ!). – Η ανάπτυξη της οικονομίας κινήθηκε τα δυο πρώτα έτη της διακυβέρνησής του μόνο κατά 0,55% ενώ το 1993 παρουσίασε μείωση/ύφεση κατά 1,6%. – Το 1989 η ανεργία ήταν στο 7,5% και ανέβηκε στο 9,7% το 1993. – Το 1992 ιδιωτικοποίησε τις αστικές συγκοινωνίες (ΕΑΣ) απολύοντας 8.000 εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι αντέδρασαν με ηρωικούς αγώνες (από τους μεγαλύτερους του κλάδου) για έναν ολόκληρο χρόνο και ήρθαν αντιμέτωποι με πρωτοφανείς διώξεις και καταστολή. Οι ιδιώτες χρεοκόπησαν την εταιρεία, η οποία επανακρατικοποιήθηκε μετά την πτώση του Μητσοτάκη. Μερικά από τα χαρακτηριστικά συνθήματα (λίγο διαφορετικά από αυτά που λένε σήμερα οι σφουγγοκωλάριοι) των κινητοποιήσεων θα μείνουν στην ιστορία: «ΕΑΣ-ΕΑΣ να φύγει ο κερατάς», «Αέρα, αέρα, να φύγει η χολέρα». – Διάλυσε τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, καταστρέφοντας το μόνο προστατευτικό δίχτυ των μικρών αγροτών απέναντι σε εμπόρους – μεσάζοντες – αγορά. Διέλυσε τις λεγόμενες «προβληματικές επιχειρήσεις», δίνοντάς τις σε «ημέτερους» επιχειρηματίες – μαυραγορίτες, στέλνοντας χιλιάδες εργαζόμενους στην ανεργία, στη φτώχεια και αρκετούς στην αυτοκτονία. – Προσπάθησε να «μεταρρυθμίσει» τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (υπουργός ο Β. Κοντογιαννόπουλος) αλλά δεν μπόρεσε. Ήρθε αντιμέτωπος με ένα τεράστιο κύμα μαθητικών καταλήψεων και κινητοποιήσεων το 1990-1991, που μάλλον είναι το μεγαλύτερο στην ιστορία του μαθητικού κινήματος και σίγουρα το μεγαλύτερο στη μεταπολίτευση. Στη διάρκεια αυτών των κινητοποίησαν δολοφονήθηκε στην Πάτρα από τραμπούκους της νεολαίας της ΝΔ, ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας. – Τέλος, ο Μητσοτάκης χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο «λαθρομετανάστης», έστειλε πολεμική φρεγάτα στο πόλεμο των ιμπεριαλιστών στον Περσικό Κόλπο, ενώ ήταν αυτός που εκστόμισε, απευθυνόμενος στα σώματα ασφαλείας, την ανατριχιαστική φράση «το κράτος είστε εσείς».

Οι εργαζόμενοι δεν ξεχνούν Ό,τι και να κάνουν τα επιτελεία της άρχουσας τάξης, η εργατική τάξη και η νεολαία δεν πρόκειται να ξεχάσουν τον γνήσιο εκπρόσωπο των πιο παρασιτικών στρωμάτων των κυρίαρχων τάξεων, της οικογενειοκρατίας, του νεποτισμού, της φαυλοκρατίας και της διαφθοράς. Η εργατική τάξη δεν είναι σαν αυτούς τους αργυρώνητους μεγαλοδημοσιογράφους που σήμερα αγιοποιούν τον Μητσοτάκη, όταν χθες τον έλουζαν με τα χειρότερα από τα επίθετα που υπάρχουν στο ελληνικό λεξιλόγιο, τα πιο «ελαφριά» από τα οποία ήταν αποστάτης, εφιάλτης, πουλημένος και τόσα άλλα. Ούτε και είναι σαν τον φαρισαίο Αλαφούζο, τα ΜΜΕξαπάτησης του οποίου οδύρονται για την απώλεια του δήθεν μεγάλου πολιτικού, όταν λίγα χρόνια πριν κατηγορούσε τον Μητσοτάκη ότι του έφαγε τα 20 εκατ. δρχ., που του είχε δώσει για ενίσχυση του κόμματος. Όλα αυτά δείχνουν το κατάντημα και τα αδιέξοδα της αστικής πολιτικής και αυτών που την εκπροσωπούν. Τελευταίο σύμπτωμα αυτή της παρακμιακής κατάστασης, αλλά και βασικό χαρακτηριστικό μιας πολιτικής που υπερασπίζεται και στηρίζει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η απόφαση του προέδρου της Δημοκρατίας, Π. Παυλόπουλου, και του υπουργού Εξωτερικών, Ν. Κοτζιά, να παρασημοφορήσουν τον αντιπρόεδρο της Συμβουλευτικής της Χούντας και σφοδρού υπερασπιστή της, Ν. Μέρτζο. Πρέπει να απαλλαγούμε από όλους αυτούς όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

[1] Ο Ριζοσπάστης (30-5-2017) παραλείπει την συγκυβέρνηση Τζαννετάκη και την οικουμενική του Ζολώτα στο μικρό βιογραφικό κείμενο που αφιερώνει για το θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αν και οι δύο αυτές κυβερνήσεις ήταν από τις σημαντικότερες στιγμές τόσο του Μητσοτάκη όσο και του ΚΚΕ. Οι λόγοι γι’ αυτή την παράλειψη είναι ευνόητοι.