Πανεπιστήμια: προϋπολογισμός πείνας, ζοφερό μέλλον

Φέτος, ο προϋπολογισμός για την παιδεία είναι μειωμένος κατά 400 εκ. ή 5,5% σε σχέση με το 2013, καθιστώντας έτσι την παιδεία μαζί με την υγεία δύο τομείς που θα χτυπηθούν ιδιαίτερα (η πτώση στους προϋπολογισμούς τους είναι του ίδιου μεγέθους). Αν αυτό προστεθεί στον καταβαραθρωμένο προϋπολογισμό του 2009, η πτώση από τότε φτάνει το 35,5% ή 2,5 δις λιγότερα στην παιδεία.

Και μόνο αυτό θα έφτανε για να εξαφανιστούν από τον εκπαιδευτικό χάρτη αρκετές δεκάδες σχολές και τμήματα. Όμως η επίθεση δεν σταματά σ’ αυτό. Ο υπουργός Παιδείας Αρβανιτόπουλος δεσμεύτηκε στους εντολείς του ΟΟΣΑ ότι θα είναι χαρά του να κάνει τις προσταγές και τις ορέξεις τους πραγματικότητα, πως μάλιστα ξεκινάει άμεσα. Και αυτές οι «ορέξεις» αφορούν την επιβολή διδάκτρων στα δημόσια πανεπιστήμια, τις διαγραφές «αιώνιων» φοιτητών, τις απολύσεις διοικητικών και άλλων εργαζόμενων (προφανώς οι 1.700 που ήδη απολύθηκαν δεν είναι αρκετοί…), τη συμμετοχή του υπουργείου Παιδείας σε κάθε κύμα «διαθεσιμοτήτων». Αλλά και την παροχή της πλήρους διοικητικής και εκτελεστικής εξουσίας (εντός πανεπιστημίων) στα Συμβούλια Διοίκησης, όπου συμμετέχουν παντός είδους και νεοφιλελεύθερης αγριότητας τεχνοκράτες, τραπεζίτες και «λαδωμένοι» καθηγητές μεγάλων ευρωπαϊκών και αμερικάνικων πανεπιστημίων και τα οποία αναλαμβάνουν καθήκοντα από 1/1/2014.

Το μέτωπο της εκπαίδευσης σιγοβράζει εδώ και αρκετό καιρό. Οποιαδήποτε αφορμή μπορεί να οδηγήσει σε έκρηξη, που –ειδικά αν ενωθεί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους– θα παρασύρει τη χούντα της συγκυβέρνησης, που έχει βαλθεί να βυθίσει τη νεολαία σ’ ένα βούρκο αμορφωσιάς και άγνοιας, παθητικοποίησης και φόβου/τρομοκρατίας, ώστε να παρακαλάει για τη δική της στοιχειώδη επιβίωση, αγνοώντας τον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται γύρω της και στρέφεται φυσικά ενάντια και στην ίδια.

Τα σημάδια παρακμής και κατάρρευσης είναι κάτι παραπάνω από εμφανή (σχολές χωρίς ρεύμα, θέρμανση, καθαριότητα κ.λπ.). Ο ελληνικός καπιταλισμός και η άθλια συγκυβέρνηση δεν μπορούν και δεν ενδιαφέρονται να διατηρήσουν αυτό τον εκπαιδευτικό μηχανισμό που με κόπους και αγώνες δεκαετιών έχτισε η ελληνική εργατική τάξη και ο λαός – και γιατί να ενδιαφέρονται, όταν επίσης κλείνουν νοσοκομεία και αφήνουν κόσμο να πεθαίνει στα παρακείμενα παγκάκια! Ετοιμάζονται να εφαρμόσουν στην πράξη και σε όλα τα μήκη και πλάτη της εκπαίδευσης το δόγμα του «ξαφνικού θανάτου» τύπου ΕΡΤ.

Να μην μείνουμε «με τα χέρια στις τσέπες»

Αυτή την επίθεση δεν πρέπει να την αφήσουμε αναπάντητη. Όπως δεν πρέπει να αφήσουμε αυτό το αίσθημα της «χαμένης γενιάς» ή «της γενιάς που τα έχει χάσει όλα» να μας τσαλαπατήσει το ηθικό και τα όνειρα. Αντίθετα, πρέπει να πάρουμε δύναμη απ’ αυτό, να οργιστούμε ενάντια σ’ ένα σύστημα που μας φέρεται σαν σε σκουπίδια, εκμεταλλευόμενοι τα «εκρηκτικά υλικά» που έχουν συσσωρευτεί στην ελληνική κοινωνία, για μια δυναμική εμφάνιση της νεολαίας στο προσκήνιο, με αγώνες και εξεγέρσεις.

Το φοιτητικό κίνημα πρέπει, μέσα στη νέα χρονιά, να σταθεί στα πόδια του και μέσα από συνελεύσεις, με τη δημιουργία επιτροπών και πρωτοβουλιών για κάθε θέμα, να πάρει την κατάσταση της παιδείας αλλά και της κοινωνίας στα χέρια του.

Γι’ αυτό όμως είναι απαραίτητη και η πάλη για μια άλλη πολιτικοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση. Ο ηρωικός αγώνας των διοικητικών (και λίγο πιο πριν των εργολαβικών του ΑΠΘ) αντιμετωπίστηκαν με μια «χαλαρότητα» ανεπίτρεπτη για τις σημερινές συνθήκες. Το φοιτητικό κίνημα δεν θα επιζήσει αν δεν στρέψει την προσοχή του στην αντιμετώπισης της τεράστιας κοινωνικής κρίσης που σαρώνει τη χώρα, τους εργαζόμενους, το λαό. Αν παραμείνει εγκλωβισμένο σε μια «φοιτητοκεντρική» λογική, αρνούμενο την ανάγκη να οικοδομήσει μια αγωνιστική ενότητα με τους εργαζόμενους. Αν συνεχίσει να στέκεται αμήχανα ή φοβισμένα μπροστά στις μαχητικές μορφές πάλης που πρέπει να υιοθετήσει, σε συνθήκες Κράτους Έκτακτης Ανάγκης και κήρυξης μιας άτυπης χούντας ενάντια στις δημοκρατικές ελευθερίες, ειδικά της νεολαίας. Μια κατάσταση για την οποία, εκτός από αντικειμενικές αιτίες, έχουν μεγάλη ή σημαντική ευθύνη οι αριστερές (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) ή και οι «αντικαπιταλιστικές» φοιτητικές παρατάξεις (ΕΑΑΚ), που έχουν μια πολιτική και πρακτική εντελώς αναντίστοιχη με τις απαιτήσεις της περιόδου, αποπροσανατολιστική ή αναποτελεσματική.

Σ’ αυτή την προοπτική παλεύει η Σοσιαλιστική Σπουδαστική Πάλη, γύρω από πολιτικούς άξονες και συνθήματα που αφορούν κεντρικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας (π.χ. διαγραφή του χρέους), αλλά και στην προοπτική και προετοιμασία μιας Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας, που θα οδηγήσει σε μια εξέγερση και ανατροπή αυτής της κυβέρνησης και των Μνημονίων, που τόσο επίμονα και λυσσασμένα έχουν βαλθεί να μας εξοντώσουν, προκειμένου να σωθεί το σάπιο καπιταλιστικό τους σύστημα.