Πέθανε ο έκπτωτος βασιλιάς Κωνσταντίνος Γκλύξμπουργκ

Ο θάνατος του έκπτωτου βασιλιά Κωνσταντίνου Γκλύξμπουργκ κλείνει ένα σκοτεινό κεφάλαιο στη νεότερη ελληνική ιστορία, το οποίο σηματοδότησε η μοναρχία. Ο Κωνσταντίνος ανήλθε στο θρόνο το 1964, σε ηλικία 24 ετών, μετά το θάνατο του πατέρα του βασιλιά Παύλου της δανέζικης δυναστείας των Γκλύξμπουργκ.

Η μοναρχία στην Ελλάδα ήταν τυπικά και ουσιαστικά ένας ξενόφερτος θεσμός, δεν είχε ρίζες στον ελληνικό λαό, ούτε απέκτησε ποτέ. Η μακρόχρονη παραμονή της στη χώρα μας –περίπου 140 χρόνια–οφείλεται στους ιμπεριαλιστές και κυρίως στην Αγγλία, με τα συμφέροντα της οποίας –κατά κανόνα–ήταν συνδεδεμένη. Ωστόσο, πέρα από αυτό, οφείλεται και στην ταξική ισορροπία δυνάμεων στην ελληνική κοινωνία, όπως αυτή διαμορφώθηκε σε διάφορες ιστορικές περιόδους. Η μοναρχία έφυγε ή διώχτηκε από την Ελλάδα αρκετές φορές μετά από κινήματα και εξεγέρσεις και την (ξανα)επέβαλλαν, άλλοτε βίαια και άλλοτε μέσω νόθων δημοψηφισμάτων, πάντοτε οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και ιδιαίτερα η Αγγλία (κατά κανόνα μέσω κάποιων υπηρετών των συμφερόντων της), η οποία ήταν παραδοσιακά συνδεδεμένη με τον θεσμό της μοναρχίας για πολιτικούς και όχι για εθιμικούς ή άλλους λόγους.

Όταν η Ελλάδα από το 1947 πέρασε στην επιρροή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, η θέση της μοναρχίας αδυνάτισε από τα ερείσματά της και μέσα στον στρατό. Αυτό θα φανεί και από τη «προτίμηση» των Αμερικανών στη χούντα των συνταγματαρχών και όχι στη «μεγάλη χούντα» του βασιλιά Κωνσταντίνου, τη «δική του» χούντα των στρατηγών. Πάντως, για χάρη της ιστορικής αλήθειας, ακόμα και οι σχέσεις της μοναρχίας με τον στρατό ή με τμήματά του κατά καιρούς ήταν αρκετά αμφιλεγόμενη και πολλές φορές εχθρική.

Η αρχή της πτώσης

Ουσιαστικά η μοναρχία έχασε το παιχνίδι όταν δεν μπόρεσε να ελέγξει την κρίση του 1965-67 –παρά τις προσπάθειες που έκανε– και ακόμη περισσότερο όταν ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός αρνήθηκε να της δώσει τη δυνατότητα να κάνει πραξικόπημα με τους στρατηγούς (το είχε ζητήσει 2-3 φορές ο Κωνσταντίνος, ακόμη και με επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον). Η επιτυχία των συνταγματαρχών να καταλάβουν την εξουσία στις 21 Απριλίου 1967 –για την οποία η μοναρχία, στην πρώτη φάση, είχε σημαντική συμβολή– μπορεί να μη σήμαινε την κατάργηση της μοναρχίας, ωστόσο σήμαινε την αρχή της πτώσης της, μια και σηματοδοτούσε όχι μόνο τη σοβαρή αμφισβήτησή της στο πιο σημαντικό της έρεισμα, στον στρατό, αλλά και την απώλεια ενός σημαντικού μέρους της κυριαρχίας της στη δομή της μεταπολεμικής αστικής εξουσίας. Η απόπειρα και η αποτυχία να επανακτήσει την εξουσία ο Κωνσταντίνος με το οπερετικό αντιπραξικόπημα της 13ης Δεκεμβρίου 1967, σε μεγάλο βαθμό θα επιβεβαιώσει όλα τα παραπάνω. Η τυπική διατήρηση της μοναρχίας μετά απ’ αυτό το δεκεμβριανό αντιπραξικόπημα είχε περισσότερο χαρακτήρα επίφασης νομιμότητας ή και, ενδεχόμενα, διατήρησης ενός συμβόλου. Ωστόσο, το μέλλον της εκδίωξης της μοναρχίας είχε προδιαγραφεί και η τυπική αφορμή δόθηκε με το αποτυχημένο κίνημα/αντιπραξικόπημα του Ναυτικού, τον Μάιο του 1973, για το οποίο η δικτατορία θεώρησε υπεύθυνους τον βασιλιά Κωνσταντίνο και πολιτικούς εκείνης της εποχής (Αβέρωφ. Καραμανλή κ.ά.). Ενδεικτικό ορισμένων πραγμάτων: σε καμιά σημαντική μερίδα της αστικής τάξης –ή ακόμη και των κυρίαρχων τάξεων γενικά–, πέρα από ορισμένους «βασιλόφρονες» δεν υπήρξε αναστάτωση, ούτε στο εσωτερικό της χούντας, ούτε στους ιωαννιδικούς ούτε σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα μέσα στο στρατό – ακόμα και σε όσες υπήρξε, γρήγορα η συντριπτική τους πλειοψηφία υποτάχθηκε ή συμβιβάστηκε. Αυτά θα φανούν και στα δυο δημοψηφίσματα που έγιναν, του 1973 και ιδιαίτερα εκείνο της Μεταπολίτευσης στις 8 Δεκεμβρίου 1974, όπου η μοναρχία αποδοκιμάστηκε/καταργήθηκε με συντριπτικά ποσοστά.

Τα κυριότερα πολιτικά εγκλήματα

Τα κυριότερα πολιτικά εγκλήματα του βασιλιά Κωνσταντίνου Γκλύξμπουργκ ήταν:

– Καθαίρεσε πραξικοπηματικά τον εκλεγμένο πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου στις 15 Ιουλίου 1965.

– Όρκισε μια σειρά από αποστάτες πρωθυπουργούς μετά την ανατροπή την κυβέρνησης Παπανδρέου.

– Συνέτεινε την δημιουργία μιας οξύτατης πολιτικής κρίσης.

– Σχεδίαζε στρατιωτικό πραξικόπημα με τους στρατηγούς. Όρκισε και ανέχτηκε τη χούντα των συνταγματαρχών.

– Έκανε το αντιπραξικόπημα του Δεκεμβρίου του 1967 για να επιβάλει τη δική του χούντα.

– Επί εφτά χρόνια δεν έβγαλε καμιά ανακοίνωση κατά της χούντας. Δεν είπε ούτε μια λέξη για τη σφαγή του Πολυτεχνείου, ούτε για τη δικτατορία Ιωαννίδη.

– Έσυρε το ελληνικό κράτος στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, ζητώντας αποζημίωση για την «περιουσία» του, δηλαδή για ό,τι είχαν κλέψει αυτός και οι πρόγονοί του μονάρχες από τον ελληνικό λαό. Τελικά τσέπωσε 13,7 εκ. ευρώ (ο ίδιος ζητούσε 161 εκ. ευρώ) και πήρε από το Τατόι παρά πολλά αντικείμενα (γλυπτά, πίνακες, κ.ά.) μεγάλης αξίας.

Οι Βρικόλακες ξυπνούν

Με αφορμή τον θάνατο του Κωνσταντίνου, ήρθε στην επιφάνεια ένα απίθανο σκυλολόι βασιλοφρόνων (Σαμαράς, Πέτσας, Βορίδης, Πλεύρης, Ι. Βαρβιτσώτης κ.ά. που ενορχηστρώνεται από τα ΜΜΕξαπάτησης με ατελείωτες ώρες τηλεοπτικής μετάδοσης από τη ζωή του έκπτωτου). Με χαρακτηριστικό υποκριτικό τρόπο, για να κρύψουν αυτό που πραγματικά θέλουν και επιδιώκουν, αναφέρουν δήθεν αθώα ότι ο τέως βασιλιάς ήταν ένα μέρος της νεότερης Ιστορίας της χώρας, αλλά δεν λένε τα εγκλήματα σε βάρος των συμφερόντων της και των συμφερόντων του ελληνικού λαού. Ή ότι ήταν Αρχηγός Κράτους και πρέπει να τιμηθεί σαν τέτοιος και η σωρός του να τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα και άλλα πολλά«Ξεχνούν» ότι δεν τον εξέλεξε κανένας, ότι τον θεσμό της μοναρχίας τον επέβαλλαν οι ιμπεριαλιστές, ότι ο ίδιος ο θεσμός είναι απολυταρχικός… ότι μέρος της νεότερης ελληνικής ιστορίας είναι και παρά πολλοί δικτάτορες, δοσίλογοι, ταγματασφαλίτες… ο ληστής Νταβέλης κ.λπ., που προφανώς δεν πρέπει να τους τιμούμε και πολύ περισσότερο τον χειρότερο από όλους, τον βασιλιά και τον θεσμό της μοναρχίας. «Ξεχνούν» ότι η Ιστορία τον καταδίκασε οριστικά, πράγμα που επισφραγίστηκε από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, που διαμόρφωσε νέους συσχετισμούς στην ελληνική κοινωνία, αυτούς που επικυρώθηκαν –σε κάποιο βαθμό– από την ετυμηγορία του Δημοψηφίσματος του Δεκεμβρίου 1974 με συντριπτικά ποσοστά (αβασίλευτη δημοκρατία υπέρ 69,2%, βασιλευόμενη 30,8%). Όμως δεν είναι ότι ξεχνούν όλοι αυτοί οι βρικόλακες: εκείνο που θέλουν και επιδιώκουν είναι να αναθεωρήσουν την ιστορία –τα τελευταία χρόνια το επιχειρούν όλο και πιο συστηματικά– και να εμφανίσουν δικτάτορες (Μεταξάς κ.λπ.), βασιλιάδες και μονάρχες (Λουδοβίκος, Ελισάβετ, Κωνσταντίνος Α΄ κ.λπ.), δοσίλογους και προδότες, ότι ήταν με τη σωστή πλευρά της ιστορίας, ενώ οι επαναστάσεις (κυρίως Γαλλική, Ρώσικη Επανάσταση… Ελληνική 1943-49 κ.λπ.), αγωνιστές του εργατικού κινήματος, το ίδιο το κίνημα και όποιος αμφισβητεί το σάπιο, εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό καθεστώς τους (ειδικά στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του) είναι ενάντια στην κανονικότητα και πρέπει να εξοντωθεί.

Ο Μητσοτάκης, συναγωνιζόμενος τον πατέρα του Κωνσταντίνο, ο οποίος το 1988 σε συνέντευξή του στο Λονδίνο είχε χαρακτηρίσει «unfair» (άδικο) τον τρόπο με τον οποίο έγινε το δημοψήφισμα του 1974, έβγαλε ανακοίνωση που καταλήγει, «απευθύνω τα ειλικρινή συλλυπητήριά μου στην οικογένειά του». Στο ίδιο μήκος κύματος και η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ που καταλήγει: «Σε ανθρώπινο επίπεδο, ωστόσο, εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του». Αλήθεια, από ποιον έγιναν όλα τα εγκλήματα σε βάρος του ελληνικού λαού και ποιον καταδίκασε η ελληνική ιστορία, τον βασιλιά γενικά και αόριστα και όχι συγκεκριμένα τον Κωνσταντίνο Γκλύξμπουργκ; Σε τελευταία ανάλυση, σε τι διαφέρουν αυτά τα κόμματα από το σκυλολόι των βασιλοφρόνων (Σαμαρά, Βορίδη κ.λπ.) ή από τον Ηλία Ψινάκη, που στο λογαριασμό του στο Instagram γράφει τα εξής: «Θλίψη και θλίψη για το θάνατο ενός τόσο γλυκού, ζεστού, προσιτού ανθρώπου. Θερμά συλλυπητήρια στην Οικογένεια του Γκλύξμπουργκ Κωνσταντίνου Β’.»

Για ακόμη μια φορά, ο Μητσοτάκης και η ΝΔ, όπως και ο ΖΥΡΙΖΑ δείχνουν πόσο επικίνδυνοι είναι και ότι οι διαφορές τους, σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι ουσιαστικές και πράγματι βρίσκονται στις… διατυπώσεις, πολλές φορές ούτε σ’ αυτές. Πρέπει να τους στείλουμε στο καλάθι των αχρήστων της ιστορίας, για να διαφυλάξουμε την ιστορία μας και τα συμφέροντά μας που βρίσκονται στη σωστή πλευρά της ιστορίας.