Κατερίνα Ιατροπούλου: η δικηγόρος των καταδιωγμένων – Έφυγε από τη ζωή η αγωνίστρια δικηγόρος

Η Κ. Ιατροπούλου γεννήθηκε στην Τρίπολη, σε ευκατάστατη οικογένεια. Πέρασε στη Νομική σχολή της Αθήνας, δίνοντας εξετάσεις «σχεδόν στα κρυφά» από τους γονείς της, όπως έλεγε η ίδια. Συμμετείχε στην έντονη νεολαιίστικη αγωνιστική κίνηση εκείνης της περιόδου μέσω της Νεολαίας Λαμπράκη.

Στη δικτατορία, εντάχθηκε στο «Πατριωτικό Μέτωπο», που λειτουργούσε ως σύνδεσμός της οργάνωσης νέων Ρήγας Φεραίος (ΚΚΕ εσ.) και άλλων ομάδων. Τον Ιούνιο του 1968, συνελήφθη, κρατήθηκε στην απομόνωση και βασανίστηκε στο κολαστήριο της οδού Μπουμπουλίνας.

Μετά την απελευθέρωσή της, το καλοκαίρι του 1969, διέφυγε στο Λονδίνο, όπου συμμετείχε στο ριζοσπαστικό κίνημα εκείνης της εποχής. Όπως λέει για εκείνη την περίοδο: «Κυριαρχεί η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, μια και ο γαλλικός Μάης είχε αναβιώσει την επαναστατική προοπτική. Γνώρισα από διανοούμενους μέχρι πολιτικούς πρόσφυγες. Έκανα διάφορες δουλειές, από σερβιτόρα μέχρι μεταφράστρια. Ταυτόχρονα, διεύρυνα τους πνευματικούς μου ορίζοντες σε τέχνη, λογοτεχνία, μουσική. Αλλάξαμε πολύ όλοι μας μέσα από αυτές τις εμπειρίες.»

Επέστρεψε στην Αθήνα μετά την πτώση της δικτατορίας και συμμετείχε στις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στους αγώνες των εργοστασιακών εργατών.

Ξεκίνησε να δικηγορεί το 1976, στην περίοδο της καραμανλικής κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής, των πρώτων τρομονόμων, των διώξεων αγωνιστών και οργανώσεων, της δολοφονίας των Κουμή-Κανελλοπούλου… «Οι υποθέσεις αυτές με έφεραν κοντά στον κόσμο και στα κινήματα των φυλακών, μια πορεία που με καθόρισε στο εξής. Σανταρόζα – Αρσάκειο – Ομόνοια – Αίγινα – Κορυδαλλός – Ευελπίδων – Αλεξάνδρας ήταν ο άξονας που κινούμουν επί 36 χρόνια.»

Το 1982 άρχισε να εκδίδει το περιοδικό «της Φυλακής» για τα δικαιώματα των κρατουμένων.

Συμμετείχε ενεργά στο κίνημα συμπαράστασης στον γερμανό αγωνιστή δικηγόρο Ρολφ Πόλε και στην υπεράσπισή του. Ο αγώνας για να μην εκδοθεί στη Γερμανία ο Πόλε ήταν από τους σημαντικότερους της άκρας και επαναστατικής αριστεράς των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης. Ο Πόλε είχε διαφύγει στην Ελλάδα μετά την καταδίκη του το 1974 και την προφυλάκισή του στη Γερμανία για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, κατοχή όπλων και υποστήριξη της Φράξιας Κόκκινος Στρατός (RAF), την οποία ο ίδιος αρνιόταν. Το 1976 συνελήφθη στην Ελλάδα, το 1982 εκδόθηκε στη Γερμανία και μετά την αποφυλάκισή του εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα.

Η Κ. Ιατροπούλου παντρεύτηκε τον Πόλε το 1984, πράγμα που όπως αναφέρει η ίδια ξεσήκωσε «το διεθνές αστυνομικό ενδιαφέρον». Η σύνδεσή της με τον Πόλε ήταν η βασική αφορμή της σκευωρίας που στήθηκε εναντίον της το 1986, στη διάρκεια της δεύτερης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. H«δημοκρατική» πασοκική αστυνομία (ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε κηρύξει από τη βουλή τη «συμφιλίωση των σωμάτων ασφαλείας με τον στρατό», αφού πλέον μετά το 1981 η Δεξιά δεν είχε την εξουσία), με αρχηγό τον στρατηγό Δροσογιάννη, οργάνωσε αυτή την σκευωρία εναντίον της Κ. Ιατροπούλου. Μάλιστα ο Δροσογιάννης είχε κάνει δηλώσεις αμέσως μετά τη σύλληψή της, ότι είναι «πεπεισμένος» για την ενοχή της, ενώ η αστυνομία διοχέτευε πληροφορίες για σχέσεις με τη «17 Νοέμβρη», για την περίφημη τότε «ατζέντα» της Κ. Ιατροπούλου με κωδικούς που είχε κατορθώσει να «σπάσει» η Ασφάλεια κ.λπ. Παρά τον αρχικό εντυπωσιασμό, η σκευωρία αποδείχτηκε διάτρητη.

Η Κ. Ιατροπούλου ήταν μια επίμονη αγωνίστρια, ευαίσθητη και σεμνή, από τα πρόσωπα που δεν σκύλευσαν αλλά τίμησαν τη συμμετοχή τους στη «γενιά του Πολυτεχνείου» και των ριζοσπαστικών αγώνων της Μεταπολίτευσης. Εκείνου του κομματιού του κινήματος που ποτέ δεν «χώρεσε» στα παιχνίδια του εκλογικού-κοινοβουλευτικού βούρκου των ρεφορμιστών… «Τίποτα δεν χάνεται τελικά, η μνήμη παραμένει ζωντανή σε αυτή την πόλη και στα δύσκολα αφυπνίζεται. Όχι, δεν νιώθω τελικά πως υπήρξα κάποιο ιδιαίτερο άτομο. Απλώς αντιστάθηκα.»