Παλαιστίνη: Ο Αγώνας για την Ελευθερία Συνεχίζεται – Εμπόδια και Προοπτικές

Αναδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Σεπτεμβρίου

Ένα τριήμερο σφυροκόπημα της Λωρίδας της Γάζας από την ισραηλινή πολεμική αεροπορία, στις αρχές Αυγούστου, έφερε ξανά στο φως της επικαιρότητας το συνεχιζόμενο δράμα του παλαιστινιακού λαού. 44 νεκροί Παλαιστίνιοι, ανάμεσά τους 15 παιδιά, 360 τραυματίες και 1600 βομβαρδισμένα κτίρια. Από την ισραηλινή πλευρά οι απώλειες ήταν, όπως συνήθως, αμελητέες: 3 τραυματίες. Στα ψιλά του επίσημου διεθνούς και ελληνικού Τύπου πέρασε, ωστόσο, το μεγάλο κύμα διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων που είχε προηγηθεί τον Μάιο και τον Ιούνιο φέρνοντας, δικαιολογημένα, στο νου το περσινό ελπιδοφόρο κίνημα της «Ιντιφάντας της Ενότητας» που ξεδιπλώθηκε το ίδιο διάστημα και γέννησε ελπίδες για ένα κίνημα ενωτικό, με μπροστάρη τη νεολαία, απαλλαγμένο από την ηγεμονία και τα βαρίδια των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων.

Την αφορμή των νέων κινητοποιήσεων έδωσαν, όπως και πέρσι, μια σειρά ιστορικές επέτειοι: Καταρχάς, η ισραηλινή «Ημέρα της Ιερουσαλήμ» (επέτειος της άλωσης του ανατολικού τμήματος της πόλης από τους Εβραίους το 1967) που, όπως κάθε χρόνο στις 10 Μαΐου έτσι και φέτος, συνοδεύτηκε από προκλητικές πορείες που πραγματοποίησαν μαινόμενες σιωνιστικές και φασιστικές ομάδες στην Ιερουσαλήμ, βανδαλίζοντας και αλαλάζοντας υβριστικά συνθήματα. Έπειτα, στις 15 Μαΐου, η παλαιστινιακή επέτειος της Νάκμπα, δηλαδή της μαζικής εθνοκάθαρσης που πραγματοποιήθηκε το 1948 από το Ισραήλ, δολοφονώντας 15.000 Παλαιστίνιους, εκδιώκοντας 700.000 ακόμα και ισοπεδώνοντας 418 πόλεις και χωριά. Τέλος, η επέτειος του «Πολέμου των Έξι Ημερών», του πολέμου που ξεκίνησε στις 4 Ιουνίου 1967 και συμπλήρωσε την κατάληψη των παλαιστινιακών εδαφών και τη δημιουργία του σύγχρονου Κράτους του Ισραήλ. Ο φετινός Μάης, ωστόσο, σημαδεύτηκε επίσης από τη δολοφονία της παλαιστίνιας δημοσιογράφου Σιρίν Αμπού Άκλεχ, ανταποκρίτριας του Αλ Τζαζίρα στα κατεχόμενα, και ο Ιούνης από την επίσκεψη του αμερικανού προέδρου Μπάιντεν στο Ισραήλ – με ένα πέρασμα από την Παλαιστίνη – πριν μεταβεί στον κύριο στόχο του ταξιδιού του, τη Σαουδική Αραβία.

Η αλήθεια είναι πως ούτε το περσινό μεγαλειώδες κίνημα προέκυψε ξαφνικά – ήταν αποτέλεσμα κοινωνικο-πολιτικών διεργασιών χρόνων – ούτε έσβησε κάτω από την αυξανόμενη καταστολή των δυνάμεων κατοχής. Όμως η εξέλιξη, η γενίκευση και η επίτευξη των στόχων του, που δεν είναι άλλοι από την απελευθέρωση του παλαιστινιακού λαού και τη συγκρότηση ενός ανεξάρτητου κράτους για όλους τους Παλαιστίνιους όπου θα μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια και ασφάλεια, συνάντησε και συναντά σημαντικές δυσκολίες.

Η Ισραηλινή Βαρβαρότητα

Οι απίστευτης βαρβαρότητας πολιτικές καταστολής και οικονομικής και πολιτικής ασφυξίας που εφαρμόζει το Ισραήλ, σε συνδυασμό με τις προσαρτήσεις εδαφών και τους εποικισμούς, εντάθηκαν μετά τις κινητοποιήσεις του 2021 αναχαιτίζοντας την ορμή του κινήματος και δυσχεραίνοντας την οργανωτική του ανάπτυξη. Η Λωρίδα της Γάζας, που τον περασμένο Μάη βομβαρδίστηκε ανελέητα επί 11 μέρες, δεν έχει καταφέρει ακόμα να επουλώσει τις πληγές της, καθώς το 15ετές εμπάργκο που εφαρμόζεται από το Ισραήλ και την Αίγυπτο και περιορίζει την εισαγωγή αγαθών και υλικών, σκλήρυνε τον τελευταίο χρόνο. Τα τεράστια προβλήματα στην ηλεκτροδότηση και υδροδότηση δυσχεραίνουν περαιτέρω την κατάσταση. Οι Παλαιστίνιοι του Ισραήλ, ούτως ή άλλως πολίτες τρίτης κατηγορίας με περιορισμένα δικαιώματα, έχουν έκτοτε στοχοποιηθεί τόσο από την αστυνομία όσο και από διάφορες σιωνιστικές συμμορίες που επιτίθενται και τρομοκρατούν. Γενικά από τον περασμένο Μάη έχει κλιμακωθεί η γνωστή ισραηλινή επιθετικότητα, δηλαδή οι στρατιωτικές επιδρομές, τα δήθεν στοχευμένα πολύνεκρα χτυπήματα, οι επιθέσεις από ομάδες εποίκων, οι μαζικές συλλήψεις, οι αρπαγές και φυλακίσεις ακόμα και παιδιών, οι κατεδαφίσεις σπιτιών, η αρπαγή περιουσιών, οι περιορισμοί στις μετακινήσεις ακόμα και για ιατρικούς λόγους, κ.λπ.

Η Διεθνής Ατιμωρησία

Η διεθνής κοινότητα, κουφή και τυφλή στις εξόφθαλμες και συνεχείς παραβιάσεις όχι μόνο των διεθνών κανόνων και συμβάσεων, αλλά και των στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει το Παλαιστινιακό σαν μια διμερή διένεξη, παραβλέποντας τόσο το καθεστώς κατοχής, τις παράνομες προσαρτήσεις εδαφών και την πραγματική γενοκτονία του παλαιστινιακού πληθυσμού που διεξάγεται μεθοδικά, όσο και την ασύλληπτη ανισορροπία δυνάμεων με την πάνοπλη, υπερσύγχρονη στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ απέναντι στις ρουκέτες και τις πέτρες των παλαιστίνιων μαχητών. Συντάσσεται, έτσι με το αφήγημα όλων ανεξαιρέτως των ισραηλινών κυβερνήσεων για «υπεράσπιση της ασφάλειας των πολιτών τους» από τις «τρομοκρατικές» παλαιστινιακές επιθέσεις και συνεχίζει ατάραχη τις οικονομικές, εμπορικές (κύριος εμπορικός εταίρος του Ισραήλ παραμένει η ΕΕ), στρατιωτικές και πολιτικές συναλλαγές της με το κράτος – δολοφόνο. Συγκινείται μόνο όταν κάποια από τις παλαιστινιακές ρουκέτες βρει το στόχο της – όπως στην προκειμένη περίπτωση – και διαταράξει την ειρήνη της ζωής των Ισραηλινών (που επίσης έχουν συνηθίσει να βλέπουν ως φυσιολογικές τις φρικαλεότητες που διαπράττουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις τους) και τότε, μόνο για να δικαιολογήσει τα εξωφρενικά αντίποινα των Ισραηλινών.

Χαρακτηριστική υπήρξε η τελευταία επίσκεψη του αμερικανού προέδρου Μπάιντεν στο Ισραήλ, κατά την οποία υπογράφηκε η «Διακήρυξη της Ιερουσαλήμ». Σε αυτήν επιβεβαιώθηκε το δεκαετές πακέτο στήριξης προς το Ισραήλ ύψους 38 δισεκατομμυρίων και υπήρξε η δέσμευση για από κοινού αντιμετώπιση τυχόν αποσταθεροποιητικών δραστηριοτήτων του Ιράν, όπως η προσπάθεια απόκτησης πυρηνικών όπλων, και ιδίως οι απειλές εναντίον του Ισραήλ. Στο σύντομο πέρασμά του από τα κατεχόμενα, ο Μπάιντεν δεν βρήκε να πει παρά γενικότητες για την προοπτική των δύο ανεξάρτητων κρατών, που όμως δεν είναι επίκαιρη, και να υποσχεθεί μερικά εκατομμύρια δολάρια βοήθεια στα ρημαγμένα παλαιστινιακά νοσοκομεία. Στη συνέχεια, κατά την επίσκεψή του στη Σαουδική Αραβία, επιβεβαίωσε και προχώρησε την πολιτική Τραμπ, δηλαδή τη συνεργασία των ΗΠΑ και του Ισραήλ με τα περισσότερα αραβικά κρατη (Εμιράτα, Μπαχρέιν, Μαρόκο, Κατάρ, Κουβέιτ, Σαουδική Αραβία). Έδωσε, επίσης, την ευκαιρία στη Σαουδική Αραβία να άρει τον μέχρι σήμερα αεροπορικό αποκλεισμό του Ισραήλ, την ίδια στιγμή που καταδίκαζε τους βομβαρδισμούς στη Γάζα και επαναβεβαίωνε τη στήριξή της στον παλαιστινιακό λαό. Κάτι σαν την στήριξη, δηλαδή, που πρόσφερε η Τουρκία κατά την επίσκεψη του παλαιστίνιου προέδρου Αμπάς στα τέλη Αυγούστου, την ώρα που προχωρούσε σε ομαλοποίηση των διπλωματικών σχέσεών της με το Ισραήλ.

Η Παλαιστινιακή Αρχή, Μέρος του Προβλήματος

Από τη δημιουργία της ακόμα, η Παλαιστινιακή Αρχή (ΠΑ) και η Φατάχ που την ελέγχει, θυσίασαν, με τις συμφωνίες του Όσλο και τις διαπραγματεύσεις και υποχωρήσεις που ακολούθησαν, τον αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης και τη δημιουργία ενός αυτόνομου παλαιστινιακού κράτους για ένα καθεστώς περιορισμένης αυτοδιοίκησης χωρίς εθνική κυριαρχία και κρατική ανεξαρτησία. Η πολιτική της ΠΑ εξαντλείται πλέον σε μια προσπάθεια να διατηρήσει την εξουσία της στη Δυτική Όχθη –στη Γάζα κυριαρχεί η Χαμάς– συνεργαζόμενη πλήρως με τις ισραηλινές κυβερνήσεις και αποδεχόμενη την εξάρτησή της από αυτές, την ίδια στιγμή που γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο πως δικός τους στόχος είναι η συρρίκνωση του παλαιστινιακού πληθυσμού, η κατάτμηση της παλαιστινιακής γης σε ασύνδετα μεταξύ τους μπαντουστάν και ο ενταφιασμός οποιασδήποτε προοπτικής δημιουργίας κάποιου ενιαίου παλαιστινιακού κράτους. Το κίνημα του περασμένου Μάη, αρχικά προσπάθησε να το αναχαιτίσει πριν υποχρεωθεί να το αποδεχτεί, ενώ αμέσως μετά επιδόθηκε σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να το καναλιζάρει και να το απονευρώσει. Ούτε η Χαμάς, όμως, βρέθηκε στην προμετωπίδα του∙ δεν ήταν αυτή που το οργάνωσε παρόλο που έσπευσε να το στηρίξει και να το εκμεταλλευτεί. Έχει κι αυτή δημιουργήσει το δικό της σύστημα πολιτικών-πελατειακών σχέσεων επιβολής της εξουσίας της, έχει απομακρυνθεί από τη βάση του κινήματος. Οι «παραδοσιακές» αυτές δυνάμεις αντιμετωπίζονται, όλο και περισσότερο, από τον παλαιστινιακό λαό, και κυρίως τη νεολαία που πρωτοστατεί στην αναγέννηση του κινήματος, σαν τροχοπέδη στην ενότητα και εξάπλωση του αγώνα.

Το ανανεωμένο παλαιστινιακό κίνημα που έκανε πέρσι την ηχηρή εμφάνισή του και δεν έχει έκτοτε σταματήσει να δίνει τις μικρές και μεγαλύτερες μάχες του, έχει δείξει ξεκάθαρα ότι στέκεται απέναντι τόσο στην ισραηλινή κατοχή και επεκτατική πολιτική, όσο και στο υποταγμένο, αποστεωμένο και αυταρχικό παλαιστινιακό πολιτικό σύστημα. Φιλοδοξεί να εκφράσει και να ενώσει όλα τα κομμάτια του παλαιστινιακού λαού, από τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη μέχρι τους Παλαιστίνιους της Ιερουσαλήμ και τους εκτοπισμένους, που καμιά συμφωνία και διαπραγμάτευση μέχρι σήμερα δεν τους περιλαμβάνει. Είναι χαρακτηριστικό πως οι Παλαιστίνιοι της Ιερουσαλήμ παίζουν σημαντικό ρόλο, για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, στο κίνημα. Αυτό το κίνημα, επίσης, σηματοδοτεί μια μετατόπιση προς τη νέα γενιά που μεγάλωσε μέσα στη Δεύτερη Ιντιφάντα, δεν τρέφει καμιά αυταπάτη για τις συμφωνίες του Όσλο και τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις και είναι έτοιμη να συγκρουστεί. Το κομβικό ωστόσο ζήτημα, που παραμένει, είναι η οργανωτική και πολιτική συγκρότησή του και η ανάδειξη μιας πρωτοπορίας, ικανής να οδηγήσει τον ηρωικό αυτό λαό στην ελευθερία και την ανεξαρτησία.