Κολομβία: Μόνο οι μαχητικοί αγώνες θα διασφαλίσουν τη νίκη των μαζών

Αναδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Σεπτεμβρίου

Στις 7 Αυγούστου ορκίστηκε ο πρώτος αριστερός πρόεδρος στην ιστορίας της Κολομβίας, Γκουστάβο Πέτρο. Μαζί του ορκίστηκε η πρώτη αφροκολομβιανή αντιπρόεδρος στην ιστορία της χώρας, Φρανκία Μαρκές, η οποία προκάλεσε ενθουσιασμό και συγκίνηση όταν στον τυπικό όρκο για πίστη στους νόμους και το σύνταγμα πρόσθεσε: «Ορκίζομαι στη μνήμη των προγόνων μου να εργαστώ μέχρι η αξιοπρέπεια να γίνει καθολική». Η πλατεία Μπολίβαρ στην πρωτεύουσα Μπογκοτά ήταν κατάμεστη από χιλιάδες εργαζομένων, φτωχών λαϊκών στρωμάτων και νεολαίας των οποίων οι πανηγυρισμοί μοιάζουν ατελείωτοι από την ιστορική βραδιά της 19ης Ιούνη.

Στον λόγο του ο Γκουστάβο Πέτρο ανάμεσα σε άλλα τόνισε την ανάγκη για την επικράτηση της ειρήνης, την καταπολέμηση της ανισότητας και της φτώχειας στην κοινωνία της Κολομβίας. Το πώς θα πραγματοποιηθούν όλα αυτά όμως είναι λιγότερο απλό από όσο ακούγεται, αφού όπως έχουμε εξηγήσει, στο προηγούμενο φύλλο της ΕΠ, ο Πέτρο και το κόμμα του, μην έχοντας πλειοψηφία στο κοινοβούλιο και την Γερουσία, μπορούν να κυβερνήσουν μόνο με την ανοχή του λαομίσητου νεοφιλελεύθερου πολιτικού προσωπικού.

Σε ό,τι αφορά στην οικονομική πολιτική, ο Πέτρο δυστυχώς επιβεβαίωσε ξανά ότι σκοπός είναι η «ανάπτυξη του καπιταλισμού» (βλ. προηγούμενο φύλλο). Οι διευκρινήσεις που δίνει μάλλον χειροτερεύουν τα πράγματα. Σε συνέντευξή του λίγες μέρες μετά την εκλογική του νίκη, παρουσίασε τον καπιταλισμό ως «μεγάλο έναυσμα των παραγωγικών δυνάμεων μιας κοινωνίας». Υποσχέθηκε την ανάπτυξη ενός «δημοκρατικού, ρυθμισμένου καπιταλισμού, με σεβασμό στο περιβάλλον και την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης εργασίας» με εχέγγυο την πιστή εφαρμογή των νόμων και του Συντάγματος (δηλαδή της προστασίας των καπιταλιστικών συμφερόντων, του απαράβατου των αποφάσεων της Κεντρικής Τράπεζας, του ΔΝΤ και των τοκογλύφων-ιμπεριαλιστών).

Επιπλέον, παραδέχτηκε ότι είχε δεσμευτεί στο ΔΝΤ «να μειώσει το δημοσιονομικό έλλειμμα», κάτι που φαίνεται να αφορά όλες τις οικονομικές πολιτικές του ΔΝΤ. Πράγματι, λίγες μέρες πριν, ο επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ για την Κολομβία, δήλωσε ότι εγκρινόταν «μια νέα διετής συμφωνία με την Κολομβία» αφού όλοι οι υποψήφιοι στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών συμφώνησαν «ότι θα υπήρχε πολιτική συνέχειας». Η «πολιτική συνέχειας» αφορά τα μέτρα που «πάγωσαν» μετά τον Απρίλη του 2021, αφού πυροδότησαν την εξέγερση στην Κολομβία. Για να υπογραφούν αυτές οι δεσμεύσεις, χρειάστηκε να επιλεγεί το κατάλληλο πρόσωπο για τη θέση του υπουργού Οικονομικών, ο Χοσέ Οκάμπο, (υποψήφιος για να ηγηθεί της Παγκόσμιας Τράπεζας το 2013, υπουργός Γεωργίας και υπουργός Οικονομικών κατά τη δεκαετία του 1990 και συνδιευθυντής της Κεντρικής Τράπεζας της Κολομβίας). Μόλις επισημοποιήθηκε ο διορισμός του και ρωτήθηκε για την επικείμενη φορολογική μεταρρύθμιση που απαιτεί το ΔΝΤ, δήλωσε: «Οι κοινωνικές δαπάνες πρέπει να αυξηθούν, αλλά με τη συμμόρφωση με τον δημοσιονομικό κανόνα». Επίσης, διευκρίνισε ότι αφορά κυρίως αύξηση του φόρου εισοδήματος των ατόμων με υψηλότερο δείκτη περιουσίας, που αντιπροσωπεύει το 10% του πληθυσμού. Μένει να δούμε αν θα γίνει αποδεκτό από τη ντόπια ελίτ και τα πολιτικά της κόμματα.

Οι δηλώσεις του Πέτρο για ειρήνη αφορούν καταρχήν στο εσωτερικό της χώρας. Πιο συγκεκριμένα τον ELN (Εθνικό Απελευθερωτικό Στρατό, πρόκειται για ομάδα προερχόμενη από τις FARC). Ένα πρώτο σχέδιο ειρήνευσης έχει διαμορφωθεί και είναι πολύ πιθανό με την εγγύηση της Κούβας να προχωρήσει άμεσα. Φυσικά ο ELN δεν είναι από μόνος του το βασικό πρόβλημα, η δράση του ήταν περιορισμένη και κυρίως αμυντική. Το βασικό πρόβλημα για τον Πέτρο είναι ότι θέλει να τελειώνει με το ένοπλο παρελθόν του (βλ. προηγούμενο φύλλο), το οποίο διαρκώς επικαλούνται οι αντίπαλοί του. Αρνείται να δει ότι, ανεξάρτητα από την εξέλιξη των υπολειμμάτων των ένοπλων οργανώσεων, οι εργαζόμενες και φτωχές λαϊκές μάζες γνωρίζουν, μετά την περσινή εξέγερση, ότι οι διεκδικήσεις τους θα τους φέρνουν αντιμέτωπους με τις συμμορίες της ακροδεξιάς και της αστυνομίας και ότι αυτές αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά μόνο από τη δική τους μαχητική αυτοάμυνα.

Οι δηλώσεις για ειρήνη αφορούν επίσης στον «πόλεμο κατά των ναρκωτικών» των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ, με πολλαπλά οφέλη (πωλήσεις όπλων κι εξοπλισμού, διείσδυση στην ηγεσία των κατασταλτικών δυνάμεων, έλεγχος της μαύρης οικονομίας των ναρκωτικών [βλ. σκάνδαλο «Κόντρας – Ιράν»]). Ορθώς ο Πέτρο καταδίκασε σαν αναποτελεσματικό και καταστροφικό τον πόλεμο αυτό. Αποτελεί όμως παράδοξο, ότι στα πλαίσια της λήξης αυτού του πολέμου η κυβέρνησή του συντάσσει νομοσχέδιο για τη νομιμοποίηση της κάνναβης για «ψυχαγωγικούς» σκοπούς. (Η φαρμακευτική χρήση είναι νόμιμη στην Κολομβία από το 2015). «Προοδευτικό» ατόπημα ή απόπειρα παρότρυνσης των ναρκοσυμμοριών προς νομιμοποιημένες δραστηριότητες; Σε οποιαδήποτε των περιπτώσεων κίνηση αχρείαστη και δυστυχώς καταστροφική για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της Κολομβίας.

Τέλος οι δηλώσεις αυτές αφορούν και στην αποκατάσταση των σχέσεων με τη Βενεζουέλα που φαίνεται να προχωρούν με γοργούς ρυθμούς μετά και την επανεγκατάσταση κολομβιανού πρεσβευτή στο Καράκας στα τέλη Αυγούστου (μάλλον η συμμορία Μητσοτάκη θα μείνουν οι τελευταίοι πιστοί κάποιου… Χουάν Γκουαϊδό).

Όπως ήταν αναμενόμενο, παρά τη μετριοπάθεια που προσπαθεί με κάθε ευκαιρία να επιδείξει ο Πέτρο, προστίθεται στους «παρίες»του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Έτσι, ο ρεπουμπλικανός γερουσιαστής Τεντ Κρουζ μίλησε από το βήμα της Γερουσίας στις 4 Αυγούστου (πριν καν την ορκωμοσία!) σχετικά με τους «οξείς κινδύνους για την αμερικανική εθνική ασφάλεια» που θέτουν οι αριστερές κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική, είπε ότι «ανησυχεί βαθιά» πως «η Κολομβία θα ενταχθεί στις τάξεις των αντιαμερικανικών δυνάμεων στη Λατινική Αμερική» και απείλησε: «Όποιος αριστερός ηγέτης επιλέξει τον σοσιαλισμό, θα λογοδοτήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες».

Παρά τις απειλές όμως, παρά τις προθέσεις και τα πεπραγμένα των κυβερνήσεων των χωρών της Λ. Αμερικής, αντιδραστικών και (εντός κι εκτός εισαγωγικών) προοδευτικών, φαίνεται πως ο καθοριστικός παράγοντας για τις εξελίξεις παραμένει η πίεση από τους αγώνες και τις εξεγέρσεις των εργαζόμενων και φτωχών λαϊκών μαζών και η Κολομβία, με όλο το ειδικό βάρος που έχει, δεν αποτελεί εξαίρεση.