Είμαστε Παλαιστίνιοι και αρνούμαστε να αφήσουμε την πατρίδα μας (του Salah Hamouri)

Είμαστε Παλαιστίνιοι και αρνούμαστε να αφήσουμε την πατρίδα μας

του Salah Hamouri – μετάφραση από το internationalviewpoint.org στις 24 Μαρτίου 2022

 

Το Κράτος του Ισραήλ φυλάκισε ακόμα μια φορά τον σύντροφό μας Σαλάχ Χαμούρι. Συνελήφθη στις 7 Μαρτίου στο σπίτι του, και τότε καταδικάστηκε σε τετράμηνη διοικητική ποινή, που μειώθηκε λίγες μέρες μετά σε τρίμηνη. Το NPA (Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα) και ο υποψήφιος του Φιλίπ Πουτού [για τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία] απαίτησαν την απελευθέρωση του Σαλάχ και θα συμμετέχουμε σε όλες τις πρωτοβουλίες γι’ αυτό τον στόχο (από τον ιστότοπο lAnticapitaliste).

Το 2011, απελευθερώθηκα από τις ισραηλινές φυλακές, ως μέρος της ανταλλαγής κρατουμένων που οδήγησε στην απελευθέρωση περισσότερους από 1.027 Παλαιστίνιους από το ισραηλινό αποικιακό σύστημα της τιμωρητικής φυλάκισης. Έχοντας φυλακιστεί για 9 χρόνια, από την ηλικία των 19, ήμουν τώρα αφοσιωμένος στο να συνεχίσω τη ζωή μου, τις σπουδές μου, το να κάνω οικογένεια, να αναπληρώσω τα χρόνια που μου στέρησαν οι κατοχικές αρχές. Δεν συνειδητοποίησα, ότι η απελευθέρωση μου ήταν η αρχή ενός βασανιστηρίου, στο οποίο προοριζόμουν να είμαι πειραματόζωο για τις κλιμακούμενες και αδιάκοπες επιθέσεις του Ισραήλ στους Παλαιστινίους.

Μετά από την απελευθέρωσή μου, ταξίδεψα στη Γαλλία, την πατρίδα της μητέρας μου, για να συναντηθούμε με αυτούς που αγωνίστηκαν ανεξάντλητα για την ελευθερία μου. Στη Γαλλία, η φυλάκισή μου έγινε κάτι σαν ένας λόγος αφύπνισης στην Αριστερά και συνάντησα πολυάριθμες γνωστές προσωπικότητες και πολιτικούς που μίλησαν υπέρ μου. Τότε συναντήθηκα με την Έλσα Λεφόρ, τη γυναίκα που επρόκειτο να παντρευτώ, και η οποία θα γινόταν μητέρα των δύο μου παιδιών. Στην επιστροφή μου στην Παλαιστίνη, άλλαξα τις σπουδές μου από την κοινωνιολογία στη νομική, ελπίζοντας να γίνω δικηγόρος και να υπερασπιστώ αυτούς που φυλακίστηκαν από την ισραηλινή κατοχή όπως και εγώ. Ξεκίνησα να βλέπω πως, παρ’ όλο το συντριπτικό βάρος του βάρβαρου ισραηλινού αποικιακού καθεστώτος, μπορώ να διαμορφώσω μια ζωή στην πόλη μου, την Αλ Κουντς (Ιερουσαλήμ).

Αλλά το Ισραήλ είχε άλλα σχέδια. Το 2015, ο στρατιωτικός διοικητής της Δυτικής Όχθης, Νίτζαν Αλόν (εκπαιδευμένος από τον γαλλικό στρατό), μου απαγόρευσε την είσοδο στη Δυτική Όχθη από την Ιερουσαλήμ, μια κίνηση που με παρεμπόδισε από το να δώσω τις νόμιμες εξετάσεις μου. Τον επόμενο χρόνο, η έγκυος γυναίκα μου εμποδίστηκε στο αεροδρόμιο στον δρόμο για το σπίτι στην Ιερουσαλήμ, ανακρίθηκε από την ισραηλινή αστυνομία και τότε απελάθηκε στη Γαλλία. Το 2017, με ξανασυνέλαβαν και φυλακίστηκα για τρεις μήνες χωρίς δίκη. Το 2020, ήμουν φυλακισμένος για 9 εβδομάδες πριν ελευθερωθώ υπό ασαφείς όρους.

Έξω από τη φυλακή, επίσης, η θηλιά συνέχιζε να σφίγγει. Το 2018, το ισραηλινό κοινοβούλιο πέρασε το νόμο «παραβίασης της υποταγής», που το ίδιο το όνομα μαρτυρά τις δρακόντειες προθέσεις του. Ο νόμος δίνει στο υπουργείο εσωτερικών του Ισραήλ την εξουσία να στερήσει από τους Παλαιστίνιους της Ιερουσαλήμ το επισφαλές καθεστώς υπηκοότητας, που καθορίζει τα δικαιώματά μας στη πόλη. Από το 2020, έχω παλέψει στα ισραηλινά δικαστήρια ενάντια σε αυτή την προσπάθεια να με εξορίσουν από την Ιερουσαλήμ, και τώρα βρίσκομαι στα πρόθυρα της απέλασης σε αυτό που η Διεθνής Ομοσπονδία για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα έχει αποκηρύξει ως ενορχηστρωμένη εκστρατεία «δικαστικής παρενόχλησης». Αυτό περιλαμβάνει την απαγόρευση σε εμένα να ταξιδέψω στη Γαλλία, να δω τη γυναίκα μου, εκτός από ένα διαβατήριο δύο εβδομάδων που μου δόθηκε για να είμαι μπροστά στη γέννηση του δεύτερου παιδιού μου τον Απρίλιο του 2021.

Διωγμένοι από τα σπίτια μας

Η παρενόχληση που βίωσα είναι απλά ένα κομμάτι ευρύτερης και έντονης ενορχηστρωμένης προσπάθειας να αδυνατίσουν και να παραλύσουν την παλαιστινιακή κοινωνία των πολιτών. Τον τελευταίο χρόνο, το Ισραήλ χαρακτήρισε κάποιες από τις πιο γνωστές παλαιστινιακές οργανώσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως τρομοκρατικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένης της οργάνωσης για τα δικαιώματα των κρατουμένων στην οποία δουλεύω, την Addameer.

Τα γραφεία τους έχουν λεηλατηθεί, έχουν κατασχέσει υλικά, συλλάβανε μέλη και ασκήθηκε πίεση σε δωρητές να σταματήσουν να τους στηρίζουν. Στο τέλος του περασμένου χρόνου, ανακάλυψα ότι το τηλέφωνο μου στοχοποιήθηκε από την κατασκοπική πλατφόρμα Πήγασος και ότι σε εμένα και 5 μέλη ΜΚΟ έχουν φακελωθεί τα στοιχεία του τηλεφώνου τους από το Ισραήλ.

Αυτές οι ενέργειες έχουν ένα μόνο στόχο: να με αναγκάσουν να φύγω από την Παλαιστίνη. Από την έναρξη του, ο σιωνισμός έχει αφοσιωθεί στο να εξορίσει όσους περισσότερους Παλαιστίνιους είναι δυνατόν από τη γη τους. Τα ιστορικά βιβλία μαρτυρούν για τις ζωντανές συζητήσεις σε σιωνιστικά συνέδρια για τα καλύτερα μέσα που θα ωθήσουν σε απέλαση των Παλαιστινίων. Το 1948, στην Παλαιστινιακή Νάκμπα [Καταστροφή], οι θέσεις για «εξαναγκαστική απέλαση» κυριάρχησαν αποφασιστικά και πάνω από 750.000 Παλαιστίνιοι εκδιώχθησαν από τα σπίτια τους.

Από τότε, το Ισραήλ έχει στήσει ολοένα περισσότερο πολυσύνθετες μεθόδους, που μας ωθούν να φύγουμε, Αυτό είναι πιο σαφές στην περιοχή μου, στην Ιερουσαλήμ, που σήμερα απλώνεται ακριβώς στα όρια των ισραηλινών σχεδίων που στοχεύουν να μετατρέψουν τους Παλαιστινίους σε μια απομονωμένη μειονότητα χωρίς δικαιώματα και χωρίς υπόσταση. Η απέλαση των οικογενειών Παλαιστινίων από τη Σέικ Τζαράχ κορυφώθηκε ξανά με την κατεδάφιση του σπιτιού της οικογένειας Σαλίγια στις 5 π.μ. την ψυχρότερη μέρα το χρόνου – αυτό είναι απλώς το πιο γνωστό περιστατικό εθνοκάθαρσης, με παρόμοιες ενέργειες να συμβαίνουν σε όλη τη πόλη.

Αρνούμενοι να σκύψουμε το κεφάλι

Μεγαλώνοντας στην Ιερουσαλήμ, εν μέσω αυτής της ακραίας αδικίας, αναγκάστηκα να διαμαρτυρηθώ, να βρω ένα τρόπο να αντισταθώ. Ως παιδί ήμουν μάρτυρας σε κατεδαφίσεις και συλλήψεις και είδα την καθημερινή καταπίεση των οικογενειών από ισραηλινούς στρατιώτες κοντά στα ισραηλινά σημεία ελέγχου. Ακόμα και στη νεανική μου ηλικία, ήξερα ότι δεν μπορώ να κάθομαι και να μην κάνω τίποτα, και τάχθηκα στον πολιτικό ακτιβισμό. Στα 16 μου, πυροβολήθηκα στο πόδι και με συνέλαβαν για 5 μήνες, απλά γιατί μοίραζα φυλλάδια και ήμουν μέλος φοιτητικού συλλόγου. Με συνέλαβαν ξανά το 2004 και κρατήθηκα για 5 μήνες σε «διοικητικές ποινές», έναν παλιό βρετανικό νόμο που επιτρέπει μια παρατεταμένη σύλληψη χωρίς δίκη.

Με συνέλαβαν ξανά πάλι το 2005, κατηγορούμενος ότι προσπάθησα να δολοφονήσω έναν ακροδεξιό ισραηλινό πολιτικό, κάτι που η ισραηλινή αστυνομία δεν μπορούσε να τεκμηριώσει – δεν παρουσιάστηκαν όπλα, σχέδιο και φυσικές ενδείξεις, μόνο μια μαρτυρία άλλων, που αποσπάστηκε από βασανιστήρια της ισραηλινής αστυνομίας. Γνωρίζοντας ότι θα καταδικασθώ πιθανόν ανεξάρτητα από τα στοιχεία της υπόθεσης, ενεπλάκη σε ένα παζάρι διακανονισμών για 7 χρόνια. Εκείνη την ώρα, μου προσφέρθηκε εναλλακτική για 15 χρόνια εξορίας στη Γαλλία, αλλά γνωρίζοντας τις ισραηλινές προθέσεις για απέλαση μου, αρνήθηκα.

Όσα έκανε το καθεστώς απαρτχάιντ στόχευαν στη φίμωσή μου και στο να με οδηγήσουν σε παραίτηση και να φύγω από τη χώρα , όπως κάνουν με κάθε Παλαιστίνιο που αρνείται να υποκύψει και να υποταχθεί στην εθνοκάθαρση. Οι ισραηλινές αρχές έχουν δημιουργήσει ένα κατά παραγγελία σχέδιο καταπίεσης κάθε πολιτικού ακτιβιστή, συλλαμβάνοντάς τους και παρενοχλώντας τους – και όταν αυτό δε δουλεύει, καταργώντας την ταυτότητά τους, την ασφάλισή τους και στοχεύοντας την οικογένειά τους και τα μαγαζιά τους. Στοχεύουν όσους μιλάμε προκειμένου να αποδυναμώσουν τη συλλογική αντίσταση μας και να μας απελάσουν πιο εύκολα.

Η ιστορία μου αναδεικνύει ότι το ισραηλινό καθεστώς είναι απολύτως αδίστακτο, λειτουργώντας με υπολογισμένη σκληρότητα που δεν έχει όρια. Ο εξαναγκαστικός χωρισμός της οικογένειάς μας προσπαθεί να μας κάνει να υποφέρουμε, να απαρνηθούν στα παιδιά μας τον πατέρα τους και την εμπειρία και τη χαρά του να τα μεγαλώνεις στην πατρίδα τους με αγάπη από την μεγάλη οικογένειά μου. Η επικοινωνία με τα παιδιά μου είναι περιορισμένη σε κλεφτές στιγμές βιντεοκλήσεων, με προσπάθειες να στήσω και να κρατήσω μια σύνδεση παρ’ όλη την απόσταση.

Δεν είναι αυτό που θέλω για τα παιδιά μου. Αλλά είναι καλύτερο να ξέρουν ότι παλεύω για τη δικαιοσύνη, παρά ότι παθητικά αποδέχομαι την εθνοκάθαρση, καλύτερα να κάνω ό,τι μπορώ για να παραμείνω σταθερός στη γη μας παρά να συναινώ στην ισραηλινή καταπίεση. Συνεχίζω τον αγώνα μου, επειδή θέλω όλοι οι Παλαιστίνιοι να ζουν με ελευθερία και αξιοπρέπεια, και ξέρω ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει χωρίς αγώνα, χωρίς θυσίες γι’ αυτούς που επιθυμούν να πάρουν θέση.

Τον τελευταίο χρόνο, οι Παλαιστίνιοι ξεσηκώνονται κατά χιλιάδες για να υπερασπιστούν την Ιερουσαλήμ, σηματοδοτώντας μια εξέγερση που διασπείρεται σε όλες τις παλαιστινιακές κοινότητες, σε άρνηση της ισραηλινής κατοχής. Μια νέα γενιά επαναλαμβάνει την αφοσίωσή της να συνεχιστεί ο αγώνας για δικαιοσύνη, για ελευθερία και για δικαιώματα των παλαιστίνιων προσφύγων που ζουν για δεκαετίες στην εξορία. Όσο ο λαός μας δεν παραδίνεται, ούτε εγώ μπορώ να παραδοθώ, ούτε μπορούν εκατομμύρια σε όλον τον κόσμο που στηρίζουν την Παλαιστίνη να εγκαταλείψουν – και η αφοσίωση όλων αυτών στον στόχο μας είναι πιο σημαντική τώρα από ποτέ πριν.

6 Μαρτίου 2022