“Ελλάδα 2.0”: Μεγάλο φαγοπότι, βέβαιη αποτυχία

Ελλάδα 2.0

Μεγάλο φαγοπότι, βέβαιη αποτυχία

Από την Εργατική Πάλη Μαΐου

Στα τέλη Μαρτίου, ο Μητσοτάκης παρουσίασε το Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Σταθερότητας, που φέρει και τον ψευτο-εντυπωσιακό τίτλο Ελλάδα 2.0. Αμέσως άρχισε από τα ΜΜΕ και η προπαγάνδα: επενδύσεις, ανάπτυξη, αλλαγή παραγωγικού μοντέλου, καλές και μόνιμες θέσεις εργασίας…

Το Σχέδιο ολοκληρώνεται το 2026. Βασίζεται στα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ, μέσω Κομισιόν, που για την Ελλάδα είναι 32 δισ. ευρώ, 18,3 δισ. επιδοτήσεις και 12,7 δισ. νέος κρατικός δανεισμός. Με «μόχλευση» και «κινητοποίηση πόρων», προστίθενται 7,5 δισ. ιδιωτικής συμμετοχής και 19 δισ. που θα εξασφαλιστούν από εγχώριες και ξένες τράπεζες για επενδυτικά δάνεια. Έτσι η κυβέρνηση προσδοκά επενδύσεις 57 δισ.

Το αστικό κράτος πρέπει να σώσει την «ιδιωτική πρωτοβουλία», το καπιταλιστικό σύστημα από την τεράστια κρίση. Αυτή η ταξική αλήθεια διαπνέει το Σχέδιο (όπως και το ευρωπαϊκό Ταμείο): οι Έλληνες καπιταλιστές, όσοι καρπωθούν τα οφέλη, συμμετέχουν στα κεφάλαιά του μόνο κατά 13%.

Τα ποσά δεν είναι αμελητέα, ειδικά στα χάλια όπου παραδέρνει ο ελληνικός καπιταλισμός. Φυσικά υπολείπονται δραστικά της τρομακτικής σωρευτικής αποεπένδυσης από το 2010: μετά την άγρια κρίση του 2010-14, εκτιμούνταν ότι μέχρι το 2020 θα χρειάζονταν για κάτι τέτοιο τουλάχιστον 100 δισ. ιδιωτικών επενδύσεων, που όμως παρέμειναν καθηλωμένες ή μειώνονταν. Το κύριο όμως είναι η αποτελεσματικότητα, καταρχάς για μια ανακοπή της κατρακύλας του ελληνικού καπιταλισμού. Εδώ η αποτυχία του Σχεδίου έχει προεξοφληθεί:

α) Το νεοφιλελεύθερο δόγμα ότι οι αναξιοπαθούντες καπιταλιστές πρέπει να ενισχυθούν, ώστε να επενδύσουν λίγα από τα κέρδη τους, που λιμνάζουν σε φορολογικούς παραδείσους ή κερδοσκοπούν στα χρηματιστήρια, έχει διαψευστεί οικτρά. Ειδικά οι Έλληνες καπιταλιστές, σε ευρωπαϊκή σύγκριση, κάνουν σταθερά τις μικρότερες επενδύσεις αναλογικά με τα (παρασιτικά) κέρδη τους!

β) Η κατεύθυνσή του αναπαράγει όλα τα αδιέξοδα της φυσιογνωμίας του ελληνικού καπιταλισμού. Οι 4 «πυλώνες» του αναμασούν την αόριστη, υποκριτική νεοφιλελεύθερη φλυαρία: Ψηφιακή και Πράσινη μετάβαση, Ενίσχυση υγείας-παιδείας κ.ο.κ. Πέρα από ένα νέο κύκλο κερδοσκοπίας των κρατικοδίαιτων καπιταλιστών μας σε «ψηφιακά» και «πράσινα» έργα, προμήθειες και ΣΔΙΤ, είναι χαρακτηριστικό του Σχεδίου ότι: 1. Σε συνθήκες σαρωτικής αποβιομηχάνισης, δεν υπάρχει καμία στόχευση ενίσχυσης της βιομηχανίας. 2. Από τα 5,2 δισ. για «Απασχόληση-Δεξιότητες-Κοινωνική Συνοχή» μόνο 750 εκ. αφορούν «αύξηση θέσεων εργασίας – προώθηση συμμετοχής στην αγορά εργασίας», με τη μορφή βέβαια των γνωστών προγραμμάτων.

γ) Η διαχείριση των δανείων θα γίνει από τις τράπεζες, το ίδιο διεφθαρμένο κύκλωμα που βρίσκεται σε χρεωκοπία διαρκείας και συντηρείται με την ασταμάτητη απαλλοτρίωση πλούτου του ελληνικού λαού.

Τα αποτελέσματα που επισήμως προσδοκά η κυβέρνηση είναι το λιγότερο μέτρια: α) 200.000 θέσεις εργασίας, περίπου 33 χιλ. ετησίως, όταν μέσα στην πανδημία χάνονταν 25 χιλ. μηνιαίως και οι άνεργοι έφτασαν 1,2 εκ. β) Το 2008, το ΑΕΠ είχε φτάσει τα 240 δισ. Σήμερα, έχει καταβαραθρωθεί στα επίπεδα του 1996 (168 δισ.). Σε ένα εντελώς υποθετικό «αισιόδοξο» σενάριο, με αναιμική ετήσια αύξηση 2% και «7% επιπλέον της φυσιολογικής (;) ανάπτυξης, εξαιτίας του Σχεδίου», όπως λέει η κυβέρνηση, το 2026 δεν θα ξεπερνά τα 200 δισ. Περίπου μια χαμένη 20ετία για τον ελληνικό καπιταλισμό.

Επίσης, το συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, που βρίσκεται σήμερα στο 343% του ΑΕΠ (χωρίς τα πολλαπλά κρυφά χρέη), με τα δάνεια του Σχεδίου επιβαρύνεται με επιπλέον 32 δισ. Διαχείριση τέτοιων χρεών απαιτεί ανάπτυξη εκρηκτική, όχι τους μίζερους και απατεωνίστικους κυβερνητικούς λογαριασμούς. Και αυτοί παραμένουν πάντα υπό αίρεση, καθώς το Ταμείο της ΕΕ θα βραχυκυκλώνει στους ανταγωνισμούς και διαιρέσεις της. Μέχρι και το καλοκαίρι, δεν θα έχουν εισρεύσει πάνω από 4 δισ.

Το πιο σημαντικό, οι εκταμιεύσεις συνοδεύεται από «στόχους», επιτηρούμενους κάθε 6 μήνες από την Κομισιόν: ουσιαστικά ένα ακόμα Μνημόνιο, με ακραίες νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις».

                                           

Η παρακμή του ελληνικού καπιταλισμού

Αυτό που απομένει, δεν είναι άλλο από ξεκοκάλισμα κρατικού χρήματος από επιχειρηματίες-αρπακτικά. Σίγουρα δεν θα λείψουν ελεεινά και μαφιόζικα στοιχεία, του τύπου ενός Φουρθιώτη – τέτοια είναι ή γίνεται σήμερα η αστική τάξη και ελίτ. Ο ΣΕΒ πρόσφατα θυμήθηκε ότι στα ευρωπαϊκά προγράμματα «σύγκλισης και ανταγωνιστικότητας» των τελευταίων δεκαετιών περίπου 140 δισ. συνολικά κατασπαταλήθηκαν και λεηλατήθηκαν – παραλείποντας βέβαια ότι τα καμάρια του πρωτοστάτησαν! Στην καλύτερη περίπτωση, «ψηφιακές», «πράσινες» κ.λπ. επενδύσεις μόνο συντηρούν τη χαώδη υστέρηση του ελληνικού καπιταλισμού και ουδεμία σχέση έχουν με τα περί «4ης βιομηχανικής επανάστασης» κ.ο.κ.

Ο ελληνικός καπιταλισμός, ιδιαίτερα ο παραγωγικός ιστός, είναι σήμερα πολύ πιο αδύναμος από όταν έμπαινε στα Μνημόνια το 2010. Ένα σχέδιο «εθνικό» βρίσκεται σε αγεφύρωτη αντίθεση με την κατάσταση Αποικίας Χρέους όπου έχει ξεπέσει, με την απουσία των εργαλείων ενός εθνικού νομίσματος και μιας αυτόνομης πολιτικής. Το πρόβλημα αποκορυφώνεται στην εξαχρείωση και ανικανότητα του αστικού προσωπικού, πολιτικού και επιχειρηματικού, όπως γλαφυρά αποτυπώνεται στους «ά(χ)ριστους» της ΝΔ. Το Σχέδιο επικυρώνει αυτή την έλλειψη στρατηγικής και εναλλακτικής.

Μόνο μια ριζικά διαφορετική λειτουργία της οικονομίας μπορεί να οδηγήσει σε ανάπτυξη. Με έξοδο από Ευρώ / ΕΕ και Διαγραφή του Χρέους. Παίρνοντας τον πλούτο απ’ όπου κι αν βρίσκεται, για να χρηματοδοτήσουμε επενδύσεις δημόσιες, παραγωγικές, για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών – όχι με αεριτζίδικες «υπηρεσίες», ΣΔΙΤ, αρπαχτές κρατικού χρήματος. Με εκτεταμένες εθνικοποιήσεις κάτω από εργατικό έλεγχο, ώστε να έχουμε λιγότερη και σταθερή δουλειά, με αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο για όλους. Αυτό είναι το Δικό μας Σχέδιο, το μόνο  ρεαλιστικό για εργατική διέξοδο στην κρίση – και πρέπει να το εγγυηθούμε με τους αγώνες μας, ανατρέποντας τη σημερινή αθλιότητα, επιβάλλοντας μια Κυβέρνηση των Εργαζομένων.