Εργαζόμενοι: νέο αντεργατικό νομοσχέδιο φέρνει η κυβέρνηση

ΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΚΤΡΩΜΑ

Από την Εργατική Πάλη Απριλίου

Από τα τέλη του περασμένου Οκτώβρη, ο τότε υπουργός Εργασίας Βρούτσης, παρουσίασε στο Υπουργικό Συμβούλιο τα βασικά σημεία ενός ακόμη νομοσχεδίου που χτυπάει εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα. Ήδη από την αρχή της όξυνσης της οικονομικής κρίσης με το ταυτόχρονο ξέσπασμα της πανδημίας, «το εργατικό δίκαιο γράφεται από την αρχή» με πληθώρα διατάξεων και αντεργατικών ΠΝΠ. Εν μέσω πανδημίας και στο όνομα αυτής, η κυβέρνηση της ΝΔ το 2020 ψήφισε πάνω από 110 νομοσχέδια. Τα περισσότερα από αυτά περιείχαν αντεργατικά μέτρα, για τα οποία υπάρχει πληθώρα σχετικών άρθρων, που κατά καιρούς έχουμε δημοσιεύσει (αναστολές/καταργήσεις συμβάσεων, απλήρωτες/αδήλωτες υπερωρίες, μειώσεις δώρων – επιδομάτων κ.λπ.). Όμως τα βασικά σημεία του νομοσχεδίου που είχε παρουσιάσει είχαν να κάνουν:

Α) Με την αύξηση του εργάσιμου χρόνου με κύρια σημεία τα εξής:

1) Την κατάργηση του 8ώρου ακριβώς 100 χρόνια ύστερα από την κατοχύρωσή του στην Ελλάδα.

2) Την «αύξηση των ωρών των νόμιμων υπερωριών» δίχως αντίστοιχη αύξηση των αποδοχών. Σήμερα, το ανώτατο όριο υπερωριακής απασχόλησης είναι 48 ώρες ανά 6μηνο ή 90 ώρες το έτος για εργαζόμενους σε βιομηχανικές/βιοτεχνικές επιχειρήσεις, και 120 ώρες το έτος στους υπόλοιπους κλάδους. Σύμφωνα με πληροφορίες, το πλαφόν των 120 ωρών θα μπορεί να αυξηθεί και να ισχύσει σε όλους τους κλάδους.

3) Την προσθήκη κι άλλων κλάδων, άγνωστο πόσων και ποιών, στη λίστα με αυτούς που παραμένουν ανοικτά την Κυριακή, με αποτέλεσμα την 6ήμερη εργασία/κατάργηση του 5νθημέρου για ακόμη περισσότερους εργαζόμενους.

4) Την απαγόρευση προσέλευσής του εργαζόμενου στη δουλειά του μετά την προειδοποίηση της απόλυσής του και έως την λύση της σχέσης εργασίας. Η ρύθμιση αυτή αναμένεται να εκτοξεύσει τις απολύσεις με προειδοποίηση, αφού είναι φτηνότερες για τον εργοδότη (μετά την προειδοποίηση, η αποζημίωση απόλυσης μειώνεται κατά 50%), ενώ δυσκολεύει την πάλη των εργαζομένων ενάντια στις απολύσεις.

Β) Με σαρωτική επίθεση στο δικαίωμα συνδικαλισμού:

1) Καθίσταται υποχρεωτική προϋπόθεση για την άσκηση συνδικαλιστικής δράσης, η απογραφή στο ήδη νομοθετημένο Γενικό Μητρώο. Δηλαδή, για να λειτουργεί κάποιο σωματείο προϋπόθεση είναι να αποδεχτεί το φακέλωμα των συνδικαλισμένων εργαζομένων με αρχείο στη διάθεση του υπουργείου και της εργοδοσίας, ενώ ταυτόχρονα εγκαινιάζουν ένα κυνήγι απέναντι σε κάθε Σωματείο. Δικαίωμα συλλογικής διαπραγμάτευσης και συνεπώς υπογραφής συλλογικών συμβάσεων αναγνωρίζεται μόνο στις οργανώσεις που έχουν εγγραφεί στα ψηφιακά Μητρώα.

2) Νομιμοποιείται το εργοδοτικό λοκ-άουτ και απελευθερώνεται νομικά η απεργοσπασία. Το δικαίωμα στην περιφρούρηση της απεργίας απέναντι στους απεργοσπάστες διώκεται ποινικά, και ταυτόχρονα διευρύνεται το πεδίο με βάση το οποίο μία απεργία μπορεί να κριθεί παράνομη (ενώ ήδη οι περισσότερες απεργίες που προσβάλλονται δικαστικά κρίνονται «παράνομες και καταχρηστικές»).

3) Το προσωπικό στοιχειώδους λειτουργίας (ασφαλείας), που πρέπει να εργάζεται σε περίπτωση απεργίας στις επιχειρήσεις του Δημοσίου, τους ΟΤΑ και τα ΝΠΔΔ, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα σε επιχειρήσεις που γενικά εξυπηρετούν το κοινωνικό σύνολο (!), ορίζεται σε τουλάχιστον 40%. Με άλλα λόγια, πρακτικά απαγορεύεται η απεργία σε αυτούς τους εργασιακούς χώρους, αλλά και σε κάθε κλάδο ή επιχείρηση που θα κρίνεται «κρίσιμη»! Ακόμη, ορίζεται ως ποινικώς κολάσιμη πράξη ο μη καθορισμός προσωπικού ασφαλείας.

4) Διαλύεται πλήρως το σύστημα διαμεσολάβησης εργατικών διαφορών και διαμεσολάβησης των Επιθεωρήσεων Εργασίας, μεταφέροντας τις αρμοδιότητες από τις Επιθεωρήσεις Εργασίας στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ), στον οποίο πλειοψηφούν κράτος και εργοδοσία και ο οποίος αναβαθμίζεται ως υπέρτατος ρυθμιστής. Επισημαίνουμε πως η πρόσβαση στην Επιθεώρηση Εργασίας ήταν δωρεάν και σχετικά άμεση ενώ στον ΟΜΕΔ είναι διαδικασία κοστοβόρα και μακροχρόνια, περιορίζοντας τη δυνατότητα επίσημης καταγγελίας από την πλευρά των εργαζομένων αλλά και την υποχρέωση του κράτους άμεσα να παρεμβαίνει σε παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας.

5) Θεσπίζεται η ψηφιακή κάρτα εργασίας, που θα είναι συνδεδεμένη με το σύστημα «ΕΡΓΑΝΗ ΙΙ» σε πραγματικό χρόνο, για την on-line παρακολούθηση του πραγματικού ωραρίου των εργαζομένων και τη διευκόλυνση της διευθέτησης του ωραρίου. Πρόκειται για την πλήρη απελευθέρωση του ωραρίου και την καθιέρωση του ευέλικτου τομικού ωραρίου εργασίας, το οποίο οι εργοδότες θα τροποποιούν ηλεκτρονικά και σε πραγματικό χρόνο!

Από τον Οκτώβρη μέχρι και σήμερα το νομοσχέδιο δεν έχει κατατεθεί προς ψήφιση, δεν αποσύρθηκε βέβαια αφού είναι προαπαιτούμενο για την συμφωνία με την Ε.Ε. Μέσα στον Μάρτη, ο νέος υπουργός εργασίας Κ. Χατζηδάκης το επανέφερε στην επικαιρότητα με περίσσιο κυνισμό δηλώνοντας: «Ακούω γελώντας αυτά τα οποία λένε ότι θα καταργηθεί το οκτάωρο» και μας ενημέρωσε ότι απλώς «Θα φέρουμε κάποιες διατάξεις που θα αφορούν την λεγόμενη διευθέτηση του χρόνου εργασίας».

Οι εργαζόμενοι, η νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, σε αυτή την κατάσταση πρέπει να ξεπεράσουμε την επίσημη συνδικαλιστική γραφειοκρατία που ελέγχεται από τις αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΠΑΜΕ, ΜΕΤΑ/ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.) που δεν μπορούν και δεν θέλουν να παίξουν κάποιο ρόλο. Η ΓΣΕΕ όλο αυτό το διάστημα δεν έχει βγάλει ούτε μια ανακοίνωση. Όσο η κυβέρνηση σκληραίνει το Κράτος Έκτατης Ανάγκης και δημιουργεί ένα αστυνομοκρατούμενο κράτος «τα συνδικάτα είτε βρίσκονται κάτω από την ιδιαίτερη κηδεμονία του κράτους, είτε καταδιώκονται σκληρά».[1] Το νέο νομοσχέδιο για τον συνδικαλισμό πιέζει προς αυτή την κατεύθυνση, να μετατραπούν δηλαδή τα συνδικάτα σε όργανα του κράτους και είναι σίγουρο ότι ένα κομμάτι της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας υποκύπτει ήδη στην πίεση αυτή.

Η αντεπίθεση των εργαζομένων, παίρνοντας το νήμα από τις κινητοποιήσεις ενάντια στην καταστολή, με αποκορύφωμα την κοινωνική έκρηξη στην γειτονιά της Νέας Σμύρνης, επιδιώκει την οργάνωση και κινητοποίηση των εργαζομένων στις γειτονιές και καλεί τα συνδικάτα να στραφούν και σε αυτή την κατεύθυνση. Η πάλη ενάντια στο Κράτος Έκτατης Ανάγκης είναι ταυτόχρονα και μια προετοιμασία για να μην περάσει και εφαρμοστεί το αντεργατικό έκτρωμα, να ξηλώσουμε το Νέο Σύστημα Εκμετάλλευσης και να καταργήσουμε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο εγκαθιδρύοντας την Κυβέρνηση των Εργαζομένων.

 –

[1]   «Μαρξισμός και Συνδικάτα», Λέον Τρότσκυ, Τετράδια της Εργατικής Πάλης