8 Μάρτη: Μέρα της Γυναίκας, μέρα Αγώνα. Όλοι/ες στις συγκεντρώσεις 8/3
8η ΜΑΡΤΗ: ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ, ΜΕΡΑ ΑΓΩΝΑ
Συγκεντρώσεις Δευτέρα 8 Μάρτη
Αθήνα: 18:00 Σύνταγμα (προσυγκέντρωση 17:00 Κοραή)
Θεσσαλονίκη: 17:00 Άγαλμα Βενιζέλου
Πάτρα: 12.00 πλατεία Αγίου Γεωργίου
–
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ
Η 8η Μάρτη εκατόν έντεκα χρόνια μετά την καθιέρωση της από τη Β΄ Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών στην Κοπεγχάγη συνεχίζει να είναι η μέρα που τιμούμε τους αγώνες των γυναικών εργατριών ενάντια στην ταξική καταπίεση.
Το γυναικείο εργατικό κίνημα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος.
Μεγαλύτερη απόδειξη αποτελεί η απεργία των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας στην Πετρούπολη στις 23 Φλεβάρη (8 Μάρτη με το νέο ημερολόγιο). Ο Τρότσκι, στο έργο του Ιστορία της Ρώσικης Επανάστασης (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εργατική Πάλη) περιγράφει εξαιρετικά γλαφυρά τόσο την απεργία και την εκρηκτική συνέχεια της, όσο και την εσωτερική λογική του ίδιου του κινήματος: «Κάτω από τη σημαία της “Ημέρας της Γυναίκας”, στις 23 του Φλεβάρη, ξέσπασε μια εξέγερση ωριμασμένη από καιρό, συγκρατημένη από καιρό, των εργατικών μαζών της Πετρούπολης…».
Παρά την επικράτηση του σταλινισμού σε συνδυασμό με τη σφοδρή καπιταλιστική επίθεση σε ιδεολογικό και πρακτικό επίπεδο, οι αγώνες των γυναικών κατάφεραν να προτάξουν ιστορικές διεκδικήσεις όπως το δικαίωμα ψήφου, την ισότητα μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων, την ελευθερία αυτοδιάθεσης του σώματος, την ελευθερία συνδικαλιστικής δράσης, την πάλη ενάντια στον μιλιταρισμό και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Το σύνθημα «ψωμί και τριαντάφυλλα» (το ψωμί συμβολίζει την οικονομική ασφάλεια στην εργασία και τα τριαντάφυλλα μια συνολικά καλύτερη ποιότητα ζωής) που βροντοφώναζαν οι εργάτριες στις 8 Μάρτη του 1908 στην Νέα Υόρκη είναι εξίσου επίκαιρο και σήμερα.
Οι γυναίκες είναι τα πρώτα θύματα της φτώχειας, της ανεργίας, της εργοδοτικής βίας και αυθαιρεσίας, του πολέμου και της προσφυγιάς.
Ένα χρόνο μετά το ξέσπασμα της πανδημίας το γυναικείο ζήτημα έχει γιγαντωθεί. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Euro-stat τον Δεκέμβριο του 2020 οι άνεργοι ανήλθαν σε 16 εκατ. στην ΕΕ – η πλειοψηφία εξ αυτών γυναίκες. Κατά μέσο όρο οι γυναίκες πληρώνονται σχεδόν με τον μισό μισθό, για να παρέχουν την ίδια εργασία με τους άνδρες ενώ προορίζονται για θέσεις με τις χειρότερες εργασιακές συνθήκες, με ελαστικά ωράρια και χωρίς ασφάλιση.
Στην Ελλάδα, οι γυναίκες αποτελούν το 65% των ανέργων (ΟΑΕΔ, 10/2020). Πέρα από τον φόβο της ανεργίας και το καθεστώς ομηρίας της πολύμηνης αναστολής εργασίας, η μάστιγα της τηλεργασίας απαιτεί από ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών να δουλεύουν χωρίς ωράριο και δικαιώματα. Η εγκληματική διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη θέτει σε κίνδυνο τις ζωές των εργαζομένων του ΕΣΥ και των ασθενών. Όσο δεν δημιουργούνται ΜΕΘ, όσο δεν γίνονται προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού, οι εργαζόμενες στην Υγεία βιώνουν τη δική τους κόλαση χωρίς καμία στήριξη από το κράτος. Όσο για τις εργαζόμενες που δουλεύουν στο εμπόριο (σουπερμάρκετ κ.α.) η εντατικοποίηση έχει χτυπήσει κι εκεί κόκκινο, με τους εργοδότες να αρνούνται να προσλάβουν προσωπικό και να πάρουν όλα τα μέτρα προστασίας.
Ταυτόχρονα, η γυναίκα μέσα στην δύσκολη αυτή κατάσταση μπαίνει για άλλη μια φορά «εγγυήτρια» για την «ομαλή αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης» μιας ολόκληρης οικογένειας. Η γυναίκα εργαζόμενη μέσα στην πανδημία αναγκάζεται να υπομείνει τον πολύμηνο εγκλεισμό, το άνοιξε-κλείσε των σχολείων και τη ρίψη της ευθύνης στην ίδια, την ακραία εντατικοποίηση στη δουλειά και τις επιπλέον αυξημένες ανάγκες του νοικοκυριού και των μελών της οικογένειας.
Η δραματική αύξηση της γυναικείας κακοποίησης παράγωγο της κρίσης του συστήματος
Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, το 85% των γυναικών στην Ελλάδα έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας του (έρευνα ActionAid, 7/2020) ενώ κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας οι κλήσεις προς την τηλεφωνική γραμμή για την ενδοοικογενειακή βία, αυξήθηκαν κατά 230% (!)
Μπροστά στη λαίλαπα των πρόσφατων αποκαλύψεων για βιασμό, κακοποίηση και παρενόχληση γυναικών στο χώρο του αθλητισμού, του θεάτρου κ.α. αξίζει να σημειώσουμε ότι κοινός παρανομαστής σε όλα τα περιστατικά ήταν η θέση ισχύος του θύτη στον χώρο εργασίας του και οι διασυνδέσεις του με τη σάπια αστική ελίτ της χώρας. Η κυβέρνηση ξεδιάντροπα υποθάλπει βιαστές εργοδότες και διευθυντάδες, θιασάρχες και μεγαλοπαράγοντες. Τόσο ο μεγαλοπαράγοντας της ομοσπονδίας στην περίπτωση Μπεκατώρου όσο και ο Λιγνάδης ήταν από τα αγαπημένα παιδιά των αρίστων. Η «κυρία» Μενδώνη, άλλωστε, μέχρι να τον απαρνηθεί, μπας και σώσει το τομάρι της, δεν έχανε ευκαιρία να πλέκει το εγκώμιο του σκηνοθέτη ο οποίος –όπως προκύπτει από τις μαρτυρίες– βίαζε κατά συρροή νεαρά παιδιά εκ των οποίων πολλά ήταν προσφυγόπουλα.
Η κυβέρνηση σε μια απελπισμένη κίνηση να ξαναφτιάξει το επικοινωνιακό προφίλ της προσπαθεί να εκτονώσει και να οικειοποιηθεί την κατάσταση διεξάγοντας «Eκστρατεία ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης του κοινού για τα θέματα βίας στους εργασιακούς χώρους». H υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Μ. Συρεγγέλα έτρεξε να ονομάσει το σάιτ της καμπάνιας metoogreece.gr . Η ΝΔ και οι υπόλοιπες μνημονιακές δυνάμεις κλείνουν το μάτι στο κύμα κατακραυγής ενάντια στην κακοποίηση των γυναικών που εμφανίζεται – με σκοπό να το εμποδίσουν να μετατραπεί σε ένα κίνημα με ταξικό πρόσημο, ικανό να αμφισβητήσει την εξουσία τους. Ακολουθώντας τη συνταγή που ακολουθεί η αμερικάνικη και ευρωπαϊκή αστική τάξη, οι πάσης φύσεως μνημονιακοί προσπαθούν να διαιρέσουν, να εκμεταλλευτούν τυχόν αδυναμίες και να ενσωματώσουν τα δίκαια αιτήματα των γυναικών στη λογική της νεοφιλελεύθερης αγοράς και της ατομικότητας.
Το γυναικείο κίνημα καλείται να ξεπεράσει τα εμπόδια και τις διαιρέσεις που συνειδητά σπέρνουν κυβέρνηση και εργοδότες με βάση το φύλο, το έθνος, την «ατομικότητα»/σεξουαλική ταυτότητα κ.ά. Η ταξική ανισότητα είναι αυτή που γεννά τη βία και την γυναικεία καταπίεση άρα οι αγώνες των γυναικών και όχι μόνο πρέπει στην πράξη να συνδέονται με τους εργατικούς αγώνες ενάντια στην ταξική καταπίεση, τον πόλεμο, την φτώχεια και το ρατσισμό. Με όπλα την αλληλεγγύη και την αυτοργάνωση μας να παλέψουμε για την κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης, για έναν κόσμο διαφορετικό, Σοσιαλιστικό.
