Ανακοίνωση της ΟΚΔE: ΗΠΑ και Αντιδραστικοί, Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα!

Για τη συντριβή της ντόπιας και ιμπεριαλιστικής Αντεπανάστασης

Για την υπεράσπιση του προλεταριάτου και του λαού της Βενεζουέλας

Για το προχώρημα της «Μπολιβαριανής Επανάστασης»

Η κατάσταση στη Βενεζουέλα βαίνει διαρκώς και πιο επικίνδυνη για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τις κατακτήσεις της Μπολιβαριανής Επανάστασης. Η βίαιη επίθεση της δεξιάς και ακροδεξιάς αντίδρασης έχει κλιμακωθεί με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Σήμερα, όλα τα προηγούμενα στάδια της αντιπαράθεσης έχουν ξεπεραστεί, οδεύοντας σε έναν ουσιαστικά εμφύλιο πόλεμο, με εκατοντάδες θύματα ήδη και την απειλή της ιμπεριαλιστικής εισβολής των ΗΠΑ να επικρέμεται.

Μετά τον θάνατο του Ούγκο Τσάβες το 2013 και τη χειροτέρευση της οικονομικής κατάστασης που την ακολούθησε (πτώση τιμών πετρελαίου, καλπάζων πληθωρισμός, διόγκωση «μαύρης αγοράς» χρήματος, εσωτερικός οικονομικός πόλεμος, τεχνητές ελλείψεις, οργανωμένα από τους καπιταλιστές κ.λπ.), η λεγόμενη «Αντιπολίτευση» θεώρησε πως μπορούσε να τελειώνει με την Μπολιβαριανή Επανάσταση και υιοθέτησε την γραμμή της βίαιης αποσταθεροποίησης, την οποία συνεχίζει έως και σήμερα. Μέσα σε 4 χρόνια, η «Αντιπολίτευση» κατάφερε να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες, τις υποχωρήσεις και συμβιβασμούς της κυβέρνησης Μαδούρο που ακολούθησε τον Τσάβες (προτάσεις για «διάλογο», καθυστέρηση στη λήψη ριζοσπαστικών μέτρων στην οικονομία, ενίσχυση μιας νέας γραφειοκρατίας κ.ά.) μετατρέποντας την αυξανόμενη δυσαρέσκεια των μικροαστικών στρωμάτων για την οικονομική κρίση ως ένα βαθμό σε ανοχή και βάση για την ανάπτυξη της δικής της στρατηγικής της αποσταθεροποίησης.

Η λύσσα της «Αντιπολίτευσης» δεν αρκείται όμως πια στο οικονομικό σαμποτάζ, την ανοιχτή αποσταθεροποίηση/σαμποτάρισμα θεσμών, τη δημιουργία χάους από συμμορίες, με δολοφονίες αθώων πολιτών, πυρπολισμούς δημοσίων κτηρίων κ.ά. αλλά κινείται σταθερά προς την ολομέτωπη σύγκρουση για την ανατροπή της κυβέρνησης Μαδούρο χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα. Φαίνεται πως όλες οι συνθήκες «ωριμάζουν» για ένα πραξικόπημα στην Βενεζουέλα (στρατιωτικό, παραστρατιωτικό ή σε κάποια παραλλαγή τους), με την ανοιχτή υποστήριξη/συμμετοχή των ΗΠΑ στα πρότυπα άλλων χωρών της Λατινικής Αμερικής (Παραγουάη, Ισημερινός, Βραζιλία κ.ά.).

Οι αναδιπλώσεις και οι συμβιβασμοί του Μαδούρο έδωσαν χώρο στη Δεξιά αντίδραση να ανασυγκροτηθεί  και στη συνέχεια να έχει θετικά εκλογικά αποτελέσματα, «οχυρώνοντας» τις θέσεις της γύρω από την Εθνοσυνέλευση, που θα γίνει και το νέο όργανο της Αντεπανάστασης.  Η Εθνοσυνέλευση εφάρμοσε πιστά τη συνέχιση του σχεδίου της, μποϊκοτάροντας όλες τις επιλογές της κυβέρνησης,  αμφισβητώντας όλα τα εκλογικά αποτελέσματα και καταγγέλλοντας για νοθεία.

Σε σημείο ιστορικής καμπής

Στην προσπάθεια να ξεπεράσουν το πολιτικό αδιέξοδο από την πραξικοπηματική πολιτική της Δεξιάς, το δημιουργημένο απ’ τον Τσάβες PSUV (Ενοποιημένο Σοσιαλιστικό Κόμμα) προκήρυξε εκλογές για νέα Συντακτική Συνέλευση, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν στα τέλη Ιουλίου και συκοφαντήθηκαν σαν «αντιδημοκρατικές» και «εκλογές νοθείας» όσο καμιά άλλη εκλογική διαδικασία στο παρελθόν στη Βενεζουέλα. Ακολουθώντας το Σύνταγμα της χώρας, οι εκλογές πραγματοποιήθηκαν (από 13.000 υποψήφιους εκλέχθηκαν 545, 364 από περιφέρειες, 173 από κλάδους/κοινωνικές ομάδες, εργαζόμενοι, φοιτητές, συνταξιούχοι, ΑμΕΑ κ.ά.), με σκοπό την Συνταγματική Αναθεώρηση, η οποία θα εγκριθεί ή θα απορριφθεί με Δημοψήφισμα.

Παρόλες τις τρομακτικές δυσκολίες από τη χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου και την ακραία φασιστική βία της «Αντιπολίτευσης», το κίνημα αντιστάθηκε στις επιθέσεις με αυταπάρνηση και αυτοθυσία, υπερασπίζοντας τις κατακτήσεις της τελευταίας εικοσαετίας, τις μοναδικές που γνώρισαν οι φτωχές μάζες της Βενεζουέλας σε ολόκληρη την ιστορία τους. Η απώλεια συμμάχων στην ευρύτερη περιοχή της Λ. Αμερικής («λευκό» πραξικόπημα στην Βραζιλία, άνοδος Μάκρι στην Αργεντινή), στα πλαίσια και της ανανεωμένης επιθετικότητας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για να ελέγξει ξανά την λατινοαμερικάνικη «αυλή» του, δημιούργησε πρόσθετα προβλήματα στην κυβέρνηση Μαδούρο, η οποία είδε να αυξάνει η επιθετικότητα των γειτονικών χωρών. Με όχημα τον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών (όργανο των ΗΠΑ στη Λ. Αμερική) οργανώνεται η διεθνής απομόνωση της Βενεζουέλας, ωθώντας την παράλληλα σε μια συνεχής στρατιωτική επιφυλακή, αφαιρώντας μεγάλους πόρους από την οικονομίας της (συνεχής ένταση στα σύνορα με την Κολομβία).

Η διεθνής προπαγανδιστική καμπάνια που έχει ενορχηστρωθεί για να τσακίσει την Μπολιβαριανή Επανάσταση είναι πραγματικά άξια ενός Γκέμπελς. Πάσης φύσης αντιδραστικοί ανά τον πλανήτη, διεφθαρμένα και χρεοκοπημένα αστικά κόμματα, λαομίσητοι πολιτικοί και αργυρώνητοι δημοσιογράφοι «ξερνούν» στα ελεγχόμενα ΜΜΕξαπάτησης τόνους δηλητηρίου και τερατωδών ψεμμάτων για την πραγματική κατάσταση στην Βενεζουέλα. Οι πλάτες και η ενίσχυση της δεξιάς, «κεντρώας» και αστικής/ιμπεριαλιστικής αντίδρασης (όχι μόνο οικονομικά αλλά και ηθικά) έχει δυναμώσει την «Αντιπολίτευση» και την οδηγεί ολοένα και πιο κοντά στην οργάνωση ενός αιματηρού πραξικοπήματος. Συμμέτοχοι σε αυτή την άθλια προπαγάνδα και τα ελληνικά ΜΜΕξαπάτησης, που ουρλιάζουν και επαναλαμβάνουν σαν παπαγάλοι τα χυδαία ψέμματα των ιμπεριαλιστών περί «δικτατορίας», «παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων», «πολιτικές διώξεις» κ.λπ. Οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ παίζουν μεγάλο ρόλο σ’ αυτή την εκστρατεία – και βέβαια οι παλιοί μνημονιακοί στην Ελλάδα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κ.λπ.), που έχουν βρει στη Βενεζουέλα ένα σταθερό μοτίβο της ιδεολογικής αντεπίθεσης που επιχειρούν (με τη βοήθεια που τους έχουν δώσει απλόχερα οι άθλιοι Συριζαίοι).

Δεν χωράει καμιά αμφιβολία πώς η αντοχή της κυβέρνησης Μαδούρο οφείλεται στις εργατικές και λαϊκές μάζες, που υπερασπίζονται τις κατακτήσεις τους θυσιάζοντας ακόμα και την ζωή τους. Που παρά το βάλτωμα της μπολιβαριανής διαδικασίας ειδικά μετά τον θάνατο του Τσάβες, δεν θέλουν με τίποτα να πισωγυρίσουν στην πρότερη άθλια κατάστασή τους. Την περίοδο 1990-2015, ο Δείκτης Ανθρώπινης Ανάπτυξης αυξήθηκε στην Βενεζουέλα 21%. Την ίδια περίοδο το προσδόκιμο κατά την γέννηση αυξήθηκε 4,6 χρόνια, ενώ το μέσο επίπεδο εκπαίδευσης αυξήθηκε κατά 4,8 χρόνια. Οι μάζες βλέπουν να απειλείται θανάσιμα από τις ακροδεξιές και φασιστικές ορδές της «Αντιπολίτευσης» και των δυτικών ιμπεριαλιστών το δικαίωμα στην εργασία, στην παιδεία, την υγεία, η ελευθερία του λόγου και της οργάνωσης. Η πίστη στην οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής εναλλακτικής μπροστά στην καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν είναι γι’ αυτές μια θεωρητική αφαίρεση, αλλά μια ζωντανή προοπτική τρεφόμενη από την ιστορία των αγώνων και κατακτήσεών τους, που τους έβγαλαν από την αθλιότητα και την «ζωή εν τάφω». Όπως άλλωστε και για το παγκόσμιο εργατικό και επαναστατικό κίνημα, η Βενεζουέλα είναι ένα κρίσιμο πεδίο μάχης, μιας και οι επαναστατικές διαδικασίες των τελών της δεκαετίας του 1990, υπό την χαρισματική μορφή του Τσάβες, έδωσαν μια νέα πνοή στο σοσιαλιστικό όραμα, με τη συζήτηση για τον «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» και τα ριζοσπαστικά μέτρα του καθεστώτος Τσάβες.

Είναι χρέος του παγκόσμιου εργατικού κινήματος και των οργανώσεων του, κοινωνικών και πολιτικών, να υπερασπιστούν με μια διεθνιστική καμπάνια τις μάζες της Βενεζουέλας, με μια ισχύ μεγάλη όση και η λύσσα της παγκόσμιας αντίδρασης να κατασπαράξει τη Βενεζουέλα.

30/8/2017