Ανακρίβειες, σύγχυση ή συκοφαντία (απάντηση του σ. Σ. Παπαδόπουλου στον σ. Στ. Πράσσο)

Ο σ. Στ. Πράσσος, σ’ ένα μικρό κείμενό του που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (https://antarsya.gr/node/2721) με τίτλο «Το Μέτωπο, η Συμπόρευση και το κίνημα θα κάνουν την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή και όχι το ταμπούρωμα στη “Μονή Εσφιγμένου”» και αναφέρεται στα προβλήματα που αυτή την περίοδο ταλανίζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σχετικά με τη λεγόμενη «Συμπόρευση»», υπάρχει και μια μικρή παράγραφο που αφορά την ΟΚΔΕ. Την παραθέτουμε ολόκληρη: «Παρακολούθησα το 2009 μια από τις πολλές συζητήσεις που έγιναν πριν το Σπόρτιγκ για τη δημιουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κι εκεί ένας συναγωνιστής, που νομίζω πως ήταν απ την ΟΚΔΕ, είπε: “Αυτή η συνεργασία δεν πρόκειται να γίνει, γιατί μας χωρίζει αίμα.”, εννοώντας τις διαμάχες και τις σφαγές μεταξύ των επαναστατικών οργανώσεων στην κατοχή και στον εμφύλιο. Αυτή η οργάνωση δε συμμετείχε τελικά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συνεχίζει τη μοναχική της πορεία, κατέχοντας κι αυτή την μια μοναδική και απόλυτη αλήθεια. Όμως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έγινε κι ας “μας χώριζε πραγματικά αίμα” και πραγματικά ήταν πολύ δύσκολο το εγχείρημα να συνυπάρξουν οργανώσεις Μαοϊκής και Τροτσκιστικής αναφοράς, εδραιώθηκε ως τρίτος πόλος της Αριστεράς στη χώρα μας, δημιούργησε και συμμετείχε με σοβαρές δυνάμεις σε όλους τους αγώνες του εργατικού κινήματος και του Λαού μας και τέλος διεκδικεί και παίζει καθοριστικό ρόλο στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα στη χώρα μας.»

Σ’ αυτό το μικρό απόσπασμα υπάρχουν τόσα λάθη και ανακρίβειες όσες και οι περίπου 150 λέξεις του.

Κατ’ αρχήν, ο «ένας συναγωνιστής» είναι ο Σωφρόνης Παπαδόπουλος, που τότε εκπροσωπούσε την ΟΚΔΕ στις συζητήσεις για τη δημιουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η φράση «μας χωρίζει αίμα» πράγματι ειπώθηκε, αλλά φυσικά δεν αφορούσε τις οργανώσεις και τους συντρόφους που συμμετείχαν σ’ αυτές τις συζητήσεις (πώς άλλωστε ήταν δυνατόν), αλλά το σταλινικό ΚΚΕ και ακριβώς με την αντίθετη έννοια από αυτή που γράφει ο σ. Πράσσος. Και τα δυο είναι εύκολο να τα καταλάβει κάποιος μόνο με την κοινή λογική και με ελάχιστη γνώση της πολιτικής και πρακτικής του ρεύματος του επαναστατικού μαρξισμού/τροτσκισμού και της ΟΚΔΕ.

Δεύτερο, οι λόγοι για τους οποίους αποχώρησε η ΟΚΔΕ από την τελική συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναφέρονται στην ανακοίνωση τύπου που εξέδωσε στις 18/5/2009 (ένα μέρος δημοσιεύτηκε στο Πριν σε πολλές άλλες εφημερίδες και site, στην Εργατική Πάλη και στο site της ΟΚΔΕ: www.okde.gr/archives/category/apofaseis-analuseis/diafora-keimena). Ένα μικρό μέρος αυτής της ανακοίνωσης τύπου σχετίζεται με το σημείο όπου έγινε αυτή η συζήτηση, την οποία διαστρεβλώνει ο σ. Πράσσος, πιστεύουμε όχι συνειδητά. Παραθέτουμε το μέρος της ανακοίνωσης τύπου: «…Η πρώτη μεγάλη σύγκρουση αφορούσε το αρχικό κείμενο της Πολιτικής Διακήρυξης, όπου υπήρχε η εξής πρόταση: “… Ο αγώνας αυτός εμπνέεται και από όλες τις επαναστατικές απόπειρες και εξεγέρσεις, παρά τα λάθη και τις τραγικές ανεπάρκειές τους: τη γαλλική Κομμούνα, το ΕΑΜ και τον ΔΣΕ, τις λαϊκές και αντιιμπεριαλιστικές επαναστάσεις, την κινέζικη πολιτιστική επανάσταση, το Βιετνάμ και την Κούβα, το γαλλικό Μάη…». Αυτή η φράση κατ’ αρχήν ήταν έξω από την πολιτική συμφωνία και δεύτερον αποτελούσε νάρκη η οποιαδήποτε προσπάθεια εισχώρησης στο “εσωτερικό” επαναστατικών κινημάτων λόγω των διαφορετικών προσεγγίσεων και ερμηνειών. Και το κυριότερο, παρουσίαζε μια σύγχρονη αντικαπιταλιστική και επαναστατική αριστερά να εμπνέεται από τις παραδόσεις του ΕΑΜ και του ΔΣΕ ή ακόμη και από την κινέζικη πολιτιστική επανάσταση. Με τις δυο πρώτες περιπτώσεις, την ΟΚΔΕ την χωρίζει προγραμματική και πολιτική άβυσσος –και νομίζουμε ότι το ίδιο πρέπει να ισχύει και για μια πραγματική αντικαπιταλιστική αριστερά–, καθώς είναι από τις μεγαλύτερες προδοσίες που διαπράχθηκαν στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα, συνδέονται με την προδοσία των ηρωικών και επαναστατικών αγώνων των πληβειακών μαζών εκείνης της περιόδου και με την πολιτική, ηθική και φυσική εξόντωση αντιπολιτευόμενων και μη, κομμουνιστών και αγωνιστών του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Για την περίπτωση της κινέζικης πολιτιστικής επανάστασης, είναι γνωστό ότι υπάρχουν πολλές ενστάσεις για το τι ακριβώς ήταν και σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να αποτελεί πηγή έμπνευσης για μια σύγχρονη αντικαπιταλιστική αριστερά. Τέλος, η φράση “παρά τα λάθη και τις τραγικές ανεπάρκειές του” ήταν/είναι σαν να σβήνει ευθύνες ή σαν να εξομοιώνει π.χ. τις ευθύνες της σοσιαλδημοκρατίας και του σταλινισμού και να αγνοεί την πάλη που διεξήχθη στο πλαίσιο του εργατικού κινήματος για δεκαετίες και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.»

Τρίτο, ο σ. Πράσσος, σε μια πρωτότυπη ιστορική άποψη, όσο και ακραία ανήθικη, παρουσιάζει τις δολοφονίες των επαναστατών μαρξιστών/τροτσκιστών στην περίοδο της κατοχής και του εμφυλίου από το αντεπαναστατικό ΚΚΕ και την ΟΠΛΑ σαν «διαμάχες και σφαγές μεταξύ των επαναστατικών οργανώσεων».

Τέταρτο, αποτελεί χυδαίο ψέμα, αν όχι και συκοφαντία, ότι δήθεν ο «συναγωνιστής» είπε: «Αυτή η συνεργασία δεν πρόκειται να γίνει, γιατί μας χωρίζει αίμα…». Πέρα από όσα ειπώθηκαν παραπάνω, πρέπει σημειώσουμε και τα εξής σημαντικά. Η ΟΚΔΕ δεν ήταν ποτέ υπέρ της αντιμαρξιστικής άποψης ότι «ένα είναι το κόμμα της εργατικής τάξης» και αντίθετα δεχόταν την ύπαρξη πολλών οργανώσεων και πάντοτε ήταν υπέρ του διαλόγου, της κοινής δράσης και του Ενιαίου Μετώπου των οργανώσεων του εργατικού κινήματος, για τα όποια πάλεψε στην 80χρονη ιστορία της και ιδίως μετά τη Μεταπολίτευση. Τέλος, η κριτική της προς άλλες οργανώσεις του εργατικού κινήματος είναι πάντοτε συντροφική και έχει σαν βασικό στόχο να συμβάλει στην επεξεργασία της στρατηγικής των κομμάτων της αριστεράς και ιδιαίτερα της Άκρας Αριστεράς. Μια παρόμοια κριτική για τις θέσεις μας, όταν είναι καλοπροαίρετη και γίνεται για τον ίδιο σκοπό, την δεχόμαστε ευχάριστα. Δεν χαιρόμαστε για τυχόν προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι οργανώσεις του εργατικού κινήματος ή όταν βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Αυτό είναι γνώρισμα των σταλινικών και ενδεχόμενα αγωνιστών που προέρχονται από σχολές όπου είχαν αποφανθεί ότι «όλα τα ιστορικά ρεύματα απέτυχαν», μια θέση που ευτυχώς σιγά σιγά, σιωπηλά και με το χρόνο εγκαταλείπεται.

Πέμπτο, συνεργασία οργανώσεων «Μαοϊκής και Τροτσκιστικής αναφοράς» υπήρξε σε παρά πολλές περιπτώσεις, πολύ πριν υπάρξει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ.

Τέλος, όταν ειπώθηκε η φράση «γιατί μας χωρίζει αίμα», ο σ. Πράσσος δεν ήταν παρών και σε κάθε περίπτωση βρισκόταν «αλλού». Επομένως είτε βρίσκεται σε σύγχυση, είτε λέει ψέματα για να κάνει πιο αληθοφανή το «μύθο» του.

Σωφρόνης Παπαδόπουλος

7/1/2015