«Σχέδιο Β’»: νέος “αντιευρωπαϊκός” φορέας, παλιός ρεφορμισμός

Στις 4/4 ανακοινώθηκε η ίδρυση του «Σχεδίου Β’», νέου κόμματος/φορέα του Αλέκου Αλαβάνου. Η ιδρυτική συνέλευση έχει προγραμματιστεί για τις 18-19 Μάη, αλλά οι βασικές θέσεις έχουν γίνει ήδη γνωστές μέσα από τα «10 σημεία», που δόθηκαν στη δημοσιότητα, από άρθρα και συνεντεύξεις.

Προμετωπίδα είναι η θέση για έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Όπως σωστά επισημαίνεται, «δεν υπάρχει έξοδος από το Μνημόνιο μέσα στο Ευρώ». Οι λόγοι που καθιστούν αυτό αναγκαίο διατυπώνονται ως πολιτικοί (δεν υπάρχει διαπραγμάτευση μέσα στο Ευρώ – βλ. Κύπρος) όσο και οικονομικοί (δεν γίνεται ανάκαμψη με «σκληρό» νόμισμα, όπως το Ευρώ).

Στη συνέχεια προτείνεται η αύξηση της ρευστότητας, μέσω της οποίας θα ανοίξουν ταχύτατα θέσεις εργασίας σε τουρισμό, αγροτικό τομέα, μικρομεσαίες επιχειρήσεις (που θα ανακτούν την εσωτερική αγορά), δημόσια έργα. Τέλος, προτείνονται εθνικοποιήσεις των τραπεζών, παύση πληρωμών στους δανειστές, δημιουργία ενός ισχυρού κοινωνικού κράτους. Από ’κει και πέρα ξεκινούν οι ασάφειες, χωρίς οι θέσεις να παρουσιάζουν μεγάλη διαφορά από το πρόγραμμα που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον πριν τις εκλογές.

Αξίζει να σημειωθεί ότι, σε αντίθεση με το Ευρώ, στο ζήτημα της παραμονής στην Ε.Ε. το «Σχέδιο Β’» είναι πιο επιφυλακτικό: διενέργεια δημοψηφίσματος, όταν η προτεινόμενη πολιτική συγκρουστεί με τις επιταγές της Ε.Ε.

Η κοινωνική απεύθυνση του νέου μορφώματος είναι αρκετά θολή (χαρακτηριστικό των ρεφορμιστικών κομμάτων), στοχεύοντας στο «κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο των δυνάμεων της εργασίας με παλλαϊκή διάσταση». Όσο για το ποιος, εντέλει, θα βγάλει την Ελλάδα από την κρίση, προτείνεται η γνωστή συνταγή: μια αριστερή/φιλολαϊκή κυβέρνηση, που εδώ παίρνει τον τίτλο «κυβέρνηση απελευθέρωσης και προόδου», με την απαραίτητη βέβαια σάλτσα κινηματικών δομών, αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών και πάντα στην… προοπτική του σοσιαλισμού, αρκετά μακρινή και ακαθόριστη.

Η διαγραφή του χρέους, η κατάργηση των Μνημονίων και η έξοδος από το Ευρώ είναι σωστές και αναγκαίες προτάσεις. Ωστόσο δεν αντιμετωπίζουν την αιτία του προβλήματος. Μπορεί η είσοδος του ελληνικού καπιταλισμού στην Ε.Ε. (τότε ΕΟΚ) και τελικά στο Ευρώ να επιδείνωσαν την κρίση του, τα Μνημόνια να τον αποδιαρθρώνουν ακόμα περισσότερο, αλλά η κύρια αιτία της κρίσης του είναι η ίδια η φύση και η λειτουργία του: είτε αυτός ανατρέπεται – είτε διατηρείται και την κρίση πληρώνει αναγκαστικά η εργατική τάξη. Μέση λύση δεν υπήρξε ποτέ και δεν πρόκειται να υπάρξει. Μ’ αυτή την έννοια, η «παραγωγική ανασυγκρότηση» του «Σχεδίου Β’» μόνο κάτω από μια επαναστατική κυβέρνηση και μια εξουσία των εργαζομένων μπορεί να επιτευχθεί, αφού έχει αρχίσει να επιβάλλεται μια σχεδιασμένη οικονομία σε ρήξη με τους νόμους της καπιταλιστικής οικονομίας – διαφορετικά είναι μια χίμαιρα.

Δεύτερον, το «Σχέδιο Β’» επιδεικνύει την γνωστή εγκληματική αδιαφορία και αφέλεια για την αντίδραση της αστικής τάξης (ελληνικής ή ευρωπαϊκής) και κυρίως του κράτους της. Θεωρεί ότι αυτό το αστικό κράτος μπορεί να αλλάξει και να υπηρετήσει τα συμφέροντα «του λαού», αν η κυβέρνηση θα είναι με συνέπεια αριστερή! Αυτή η αντίληψη πάντα στο τέλος οδηγούσε σε αιματηρές ήττες της εργατικής τάξης.

Το «Σχέδιο Β’», παρόλο το πρώιμο στάδιο και το μάλλον χαμηλό σημείο εκκίνησής του, σηματοδοτεί κάποια νέα δεδομένα: α) Είναι η πρώτη φορά που αριστερό κόμμα προβάλλει τόσο έντονα σαν βασική του θέση την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη άμεσα (όχι σε κάποιο ασαφές μέλλον, όπως το ΚΚΕ). Αυτό έρχεται να καλύψει ένα υπαρκτό κενό στο χώρο της ρεφορμιστικής αριστεράς, ειδικά μετά τα γεγονότα της Κύπρου. β) Εντείνει τις διεργασίες στην Αριστερά και ιδιαίτερα στην άκρα αριστερά, που η πολιτική και στρατηγική σύγχυσή της την οδηγεί όλο και πιο πυκνά σε αναζήτηση διάφορων υποκατάστατων, «μετώπων» και «συμμαχιών». Έτσι, οι αντοχές σχηματισμών όπως της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή και του Αριστερού Ρεύματος του ΣΥΡΙΖΑ πρόκειται να δοκιμαστούν.

Δεν υπάρχει αποτελεσματική στρατηγική διεξόδου από την κρίση υπέρ της εργατικής τάξης, χωρίς ένα πρόγραμμα αγώνων, χωρίς την οργάνωση και ενοποίησή τους στην κατεύθυνση της ανατροπής του καπιταλισμού, της συντριβής του αστικού κράτους, της σοσιαλιστικής επανάστασης. Οι προτάσεις του «Σχεδίου Β’» για «σκέτη» έξοδο από το Ευρώ, όσο κι αν ακούγονται ρηξικελεύθες απέναντι στη δοσίλογη ντόπια «συμμορία του ευρώ», δεν παύουν να είναι ρεφορμιστικές, να συνιστούν μια αστική διαχείριση της καταρρέουσας καπιταλιστικής οικονομίας – και γι’ αυτό να είναι πλήρως ανεδαφικές, αδιέξοδες και επικίνδυνες.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΑΛΗ – Μάιος 2013